Archiwa tagu: zwyczajny

Dziurawiec zwyczajny

Inne nazwy: dziurawiec pospolity, świętojańskie ziele, ruta polna, ziele św. Jana, krzyżowe ziele, arlika

Dziurawiec zwyczajny jest  gatunkiem rośliny z rodziny dziurawcowatych.

Występuje naturalnie w Europie, zachodniej Azji oraz północnej Afryce.

Obecnie można go także spotkać w Ameryce Północnej i Południowej, południowej Afryce, Australii i Nowej Zelandii oraz Japonii.

W Polsce dziurawiec zwyczajny jest pospolity.

Jest to bylina, hemikryptofit.

Dziurawiec zwyczajny jest rośliną trującą (ziele).

Siedliskiem tej rośliny są ciepłolubne dąbrowy, trawiaste zarośla, ciepłolubne murawy, także ubogie miedze.

Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Wytwarza dużo pyłku, z którego korzystają owady odwiedzające kwiaty.

Pokrój

Dziurawiec zwyczajny osiąga wysokość 30-80 (nawet 100) cm.

Z rozrośniętego kłącza wyrastają pędy kwiatonośne i płonne.

Łodyga

Prosto wzniesiona, rozgałęziona w górnej części, u dołu drewniejąca. Naga, pełna, z nielicznymi gruczołkami w szczytowej części i czerwonawo nabiegła. Posiada dwie podłużne, wystające listwy.

Liście

Ułożone naprzeciwlegle, siedzące, nagie, eliptyczne do równowąskich, długości około 3 cm. Blaszka liściowa prześwitująco kropkowana, z gruczołkami na brzegu. W prześwitujących kropkach znajdują się zbiorniki olejków eterycznych.

Kwiaty

Szypułkowe, średnicy do 3 cm, liczne, zebrane w gęste baldachogrono, osadzone w kątach naprzeciwległych przysadek.

Działki kielicha są lancetowate, ogruczolone. Korona pięciopłatkowa, żółta, płatki czarno kropkowane, pręciki liczne.

Owoc

Wielonasienna torebka pokryta gruczołkami.

Nasiona czarne, drobno kropkowane.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski: ziele dziurawca (Herba Hyperici) ? zbiera się i suszy kwiatostany.

Zawiera czerwony barwnik hyperycynę, pseudohypericynę, flawonoidy (rutyna, kwercetyna), hiperozyd, bakteriobójcze garbniki, witaminy A i C oraz olejek eteryczny.

Działanie: zmniejsza objawy łagodnej formy depresji (hamuje rozkład neurotransmiterów w mózgu, hamuje również monoaminooksydazę (MAO) i działa jako inhibitor zwrotnego wychwytu serotoniny). Pomaga przy lekkiej bezsenności, a także przymigrenie. Ma działanie żółciopędne, żółciotwórcze, pobudzające trawienie, przeciwzapalne i dezynfekcyjne (może być stosowany zewnętrznie na rany i do płukania gardła).

Dziurawiec zwyczajny  musi być stosowany ostrożnie, gdyż zwiększa wrażliwość skóry na słońce (hiperycyna może spowodować reakcje fototoksyczne).

Zdecydowanie nie zalecany dla osób o jasnej karnacji skóry lub ze zmianami skórnymi. Obecnie bada się wpływ dziurawca na rozwój czerniaka złośliwego.

Należy uważać z doustnym przyjmowaniem dziurawca podczas stosowania tabletek antykoncepcyjnych ? niektórzy producenci zastrzegają, że może on obniżać skuteczność działania preparatu. Nasila również działanie przeciwzakrzepowe antagonistów witaminy K (acenokumarol, warfaryna).

Aby przyrządzić nalewkę z ziela dziurawca należy 100 g ziela dziurawca zalać 500 g spirytusu i odstawić na 7 dni. Po tym okresie przecedzić i wycisnąć przez gazę. Wewnętrznie stosować 2 razy dziennie po 1 łyżeczce na pół szklanki wody w chorobach wątroby, przewodu pokarmowego i układu żółciowego. Zewnętrznie stosuje się do nacierania w bólach stawowych.

Podobne działanie lecznicze ma dziurawiec rozesłany.

Dziurawiec zwyczajny

Dziurawiec zwyczajny

Karczoch zwyczajny

Karczoch zwyczajny jest gatunkiem wieloletniej rośliny zielnej należącym do rodziny astrowatych. Pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego, obecnie uprawiany w całej Europie i Ameryce Północnej. Według niektórych ujęć taksonomicznych jest to synonim karczocha hiszpańskiego (Cynara cardunculus).

Łodyga

Dorasta do około 2 m.

Kwiaty

Zebrane w kuliste kwiatostany, złożone z fioletowych kwiatów otoczonych łuskowatymi liśćmi o mięsistych nasadach.

Liście

Głęboko wcinane.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Karczoch jest źródłem flawonoidów (luteolin, apigenin). Ekstrakt z liści karczocha ma właściwości hepatoprotekcyjne, przeciwdrobnoustrojowe oraz redukujace poziom cholesterolu. Wykazano również silne działanie przeciwutleniające ekstraktu z karczocha.

Roślina uprawna

Karczoch zwyczajny jest rośliną uprawną znaną już w starożytnym Rzymie i Grecji. Jej uprawa upowszechniła się w basenie Morza Sródziemnego przed XIIwiekiem. Obecnie uprawiana w krajach o ciepłym klimacie. Znajduje się w Rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej. W Polsce uprawiana sporadycznie, amatorsko. Wysiewa się nasiona w rozsadnikach cieplarnianych, wysadza do gruntu po ustąpieniu przymrozków. Zbiór od sierpnia do przymrozków. Nie zimuje.

Kosmetyka

Karczoch jest uważany za cenny dodatek do płynów oczyszczających skórę, toników, lotionów, kremów i maseczek kosmetycznych.

Sztuka kulinarna

Karczoch zwyczajny jest warzywem. Częścią jadalną są części główki kwiatostanów po usunięciu zewnętrznych stwardniałych łusek okrywy, pozostałe mięsiste końce łuskowatych okryw kwiatostanu, kwiatostan, jego dno oraz krótki koniec łodygi. U starszych pąków jadalne jest tylko dno kwiatowe. Spożywana po uprzednim ugotowaniu, usmażeniu lub pieczeniu. We Włoszech młode główki kwiatowe po ugotowaniu zalewa się oliwą i przechowuje. Karczochy również można konserwować w puszkach. Czasami jako dodatki do surówek oraz jako ozdoba używane są bielone liście.

Wartość odżywcza: karczochy zawierają około 3% cukrów, 3% białka, tłuszcz i witaminę C. Wartość odżywacza karczochów nie jest zbyt duża, ale są cenione ze względu na zawartość cukru ? inuliny ? może być spożywany przez chorych na cukrzycę. Jest także polecany dla chorych ze schorzeniami wątroby. Z karczochów produkuje się lek ? Cynarex (w postaci tabletek) oraz Cynacholin (w postaci wyciągu alkoholowego). Oba preparaty znajdują szczególne zastosowanie w leczeniu i długotrwałej profilaktyce przy podwyższonym poziomie cholesterolu i trójglicerydów we krwi.

Karczoch zwyczajny

Karczoch zwyczajny

Szczaw zwyczajny

Szczaw zwyczajny jest gatunkiem rośliny z rodziny rdestowatych. Występuje w całej Europie i na większości obszaru Azji, w Afryce Północnej (Maroko) i w Australii. Rozprzestrzenił się wraz z europejskim osadnictwem w Ameryce Południowej i Afryce. W Polsce gatunek pospolity na całym obszarze (w górach po regiel dolny).

Warzywo to jest byliną, hemikryptofitem. Kwitnie od maja do czerwca. Nasiona rozsiewane są przez wiatr. Rośnie na glebach żyznych, bogatych w azot (roślina azotolubna). W Polsce pospolity na polanach, łąkach i przydrożach, spotykany jako chwast ruderalny. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Molinio-Arrhenatheretea i gatunek wyróżniający dla związku (All.) Aperion spicae-venti[4]. Liczba chromosomów 2n = 14.

Tworzy mieszańce z szczawiem rozpierzchłym.

Pokrój

Roślina wieloletnia, 30-100 cm wysokości.

Liście

Odziomkowe na długich ogonkach jajowato-podługowate, górne liście siedzące.

Kwiaty

Roślina dwupienna. Kwiaty małe, jednopłciowe w luźnych, wąskich wiechach, czerwonawe. Okwiat składa się z 6 działek w dwóch okółkach. Kwiaty męskie mają 6 pręcików, których długie nitki zwisają na zewnątrz okwiatu, kwiaty żeńskie pojedynczy słupek z trójgraniastą zalążnią i trójdzielnym, pędzelkowatym znamieniem.

Owoc

Trójgraniasty orzeszek z czarnym, błyszczącym nasieniem, otoczony trzema skrzydełkami, które pełnią funkcję aparatu lotnego.

Część podziemna

Posiada zimujące kłącze i mięsisty, głęboki korzeń palowy.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowcem zielarskim są liście. Herbatka ze szczawiu pomaga przy dolegliwościach wątroby i nerek. Naparem płucze się owrzodzoną jamę ustną, przemywa czyraki i trudno gojące zranienia.

Sztuka kulinarna

Liście zawierające kwas szczawiowy są jadalne i używane w kuchni do przyrządzania zup, sosów i sałatek.

Szczaw zwyczajny

Szczaw zwyczajny

Arbuz zwyczajny

Inna nazwa: kawon

Arbuz zwyczajny jest gatunkiem rośliny z rodziny dyniowatych. Wywodzi się z Afryki. Jest uprawiany w Polsce.

Roślina jednoroczna. Kwiaty są obcopylne. Rośliny są na ogół jednopienne. Najpierw pojawiają się kwiaty męskie, a później po tygodniużeńskie. Kwiaty otwierają się na bardzo krótki okres, zwykle po wschodzie słońca i pozostają otwarte jeden dzień, potem opadają.

W uprawie znajduje się szereg kultywarów tego gatunku, m.in.:

  • Crimson Sweet;
  • Sugar Baby;
  • Bingo;
  • Janosik;
  • Rosario.

Roślina światłolubna, ciepłolubna i potrzebująca bardzo dużo wody. Optymalna temperatura powietrza waha się od 21 do 29 st. C minimalna to 18, a maksymalna 35 stopni. Stąd w warunkach naturalnych rośnie w krajach o ciepłym i gorącym klimacie. Dobrze rośnie na glebach o pH 5,5-6,0, próchniczych, bogatych w składniki pokarmowe i na glebach wcześniej nie zajętych pod uprawę. Rośliny wysiewa się pod koniec lutego albo na początku marca. W Polsce uprawiany głównie w szklarniach i tunelach foliowych.

Łodyga

Płożąca się, bywają jednak formy łodydze podnoszącej się. Łodyga w przekroju jest okrągła, osiąga 2-3 metry.

Liście

Duże, ciemnozielone, u podstawy sercowate, a wyżej położone, silnie powcinane trój- lub pięciodzielne, osadzone na ogonkach liściowych. W węzłach liściowych wyrastają wąsy czepne.

Kwiaty

Niewielkie, wyrastają pojedynczo w kątach liści. Korona kwiatu zwykle jest żółta lub zielonkawożółta, połączona w rurkę, z pięcioma płatkami. Na jednej roślinie występuje 10-30 kwiatów żeńskich i 100-400 męskich.

Owoce

Jadalna jagoda ze słodkim, ciemnoczerwonym, pomarańczowym, żółtym lub białym miąższem (mezokarpem). Egzokarp składa się z dwóch warstw, jest mocny i twardy, w kolorze ciemnozielonym, zwykle nakrapiany promieniście w różnych odcieniach zieleni. Pod koniec wegetacji roślina zawiązuje nasiona. Barwy nasion są również bardzo zmienne ? od białej lub żółtej poprzez żółtobrązową, brązową i czarną do czerwonej, a nawet zielonej.

Korzenie

System korzeniowy jest bardzo rozległy i płytki. Sięga w głąb na około 60 cm.

Zastosowanie

Roślina uprawna

Arbuz zwyczajny jest uprawiany jako warzywo. Obecnie uprawiany jest w wielu krajach, na różnych zamieszkanych kontynentach. Największym producentem są Chiny, a następnie Turcja. W Europie krajami, w których uprawia się arbuzy są Hiszpania, Portugalia, Włochy, Chorwacja, Francja, Grecja, Bułgaria, Rumunia, Węgry i Ukraina.

Owoc zawiera 92% wody, dlatego dobrze gasi pragnienie. Ma słodkawy, przyjemny, orzeźwiający smak, do czego przyczynia się zawartość kwasu jabłkowego i cytrynowego. Ma znikomą zawartość witamin: 0,03 mg% B1, 0,04 mg% B2 i 6 mg% C. Poza tym zawiera: ok. 70 mg% potasu, 11 mg% wapnia, 8 mg% chloru, 8 mg% sodu, 7 mg% siarki, 3 mg% magnezu i fosforu, 02 mg% żelaza i ok. 0,07 mg% miedzi. Ma znikomą wartość energetyczną ? zaledwie ok. 30 kcal w 100 g.

Arbuz zwyczajny polepsza przemianę materii, wpływa korzystnie na układ pokarmowy. Jest też używany do maseczek na skórę, działa bowiem przeciwzmarszczkowo, tonizująco i ściągająco, pomaga przy leczeniu stanów zapalnych skóry i zajadów.

Arbuz dzięki dużej zawartości wody w owocach jest gatunkiem moczopędnym, zalecanym dla chorych na nerki. Z badań wynika również, że podobnie jak pomidor i czerwony grejpfrut jest źródłem likopenu, który ma właściwości wspomagania leczenia chorób nowotworowych.

Arbuz zwyczajny

Arbuz zwyczajny


Pasternak zwyczajny

Pasternak zwyczajny jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny selerowatych.

Rodzimy obszar występowania tego warzywa to Europa i część Azji (Turcja, Kaukaz i Syberia Zachodnia). Rozprzestrzenił się jako gatunek zawleczony w Australii i Nowej Zelandii, Kanadzie, na niektórych rejonach Afryki, Ameryki Południowej i Azji tropikalnej. W Polsce rośnie dziko i jest bardzo pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Jego odmiana jest także uprawiana jako warzywo.

Pasternak zwyczajny to roślina dwuletnia, geofit. Siedlisko: miedze, łąki, śmietniska, przydroża i pola uprawne (chwast). Lubi tereny lekko wilgotne. W Ameryce zdziczały z uprawy stał się uciążliwym chwastem. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Arrhenatherion, Ass. Arrhenathereteum, gatunek wyróżniający dla Onopordetalia.

Pokrój

W pierwszym roku wytwarza odziomkową rozetę wyprostowanych liści o wysokości ok. 40 cm. W drugim roku wytwarza łodygi kwiatostanowe o wysokości do 100 cm., kanciasto bruzdkowane, u podstawy delikatnie owłosiona.

Korzeń

U dzikich roślin cienki i wcześnie drewniejący, u odmian uprawnych gruby, jadalny o charakterze spichrzowym. Kształt wydłużony (do 35 cm), o białym, silnie pachnącym miąższu.

Łodyga

Wzniesiona, o wysokości 30-100 cm. Jest bruzdowana i krótko owłosiona.

Kwiaty

Złocistożółte. Płatki korony u nasady zaokrąglone, o tępych końcach, zagiętych do środka. Zebrane są w 6-20 szypułkowe baldachy, szypułki owłosione, nierówne, pokryw i pokrywek brak.

Liście

Pojedynczo pierzaste; odziomkowe składające się z 4-7 par podługowatych listków o ząbkowanym brzegu, listek szczytowy trójklapowy. Liście łodygowe siedzące, pochwiaste.

Owoc

Jajowatookrągła rozłupka, żółtobrązowej barwy z wąskimi skrzydełkami brzeżnymi.

Podgatunki

  1. Pastinaca sativa L. subsp. sylvestris (Mill.) Rouy & E. G. Camus;
  2. Pastinaca sativa L. subsp. sativa;
  3. Pastinaca sativa L. subsp. urens (Req. ex Godr.) Čelak. (syn. Pastinaca urens Req. ex Godr).

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowcem zielarskim jest korzeń pasternaku ? Radix Pastinacae i owoc ? Fructus Pastinacae. Wytwarza się z niego olejek pasternakowy ? Oleum pastinacae. Zawiera furanokumaryny (izopimpinelina, sfondyna, bergapten, imperatoryna), flawonoidy (izoramnatyna, izokwertycyna, rutyna) oraz olejki eteryczne.

Roślina uprawna

Kultywar P. sativa subsp. sativa var. sativa jest uprawiany jako warzywo. Jadalny jest gruby, mięsisty i słodki korzeń, przypominający wyglądem korzeń pietruszki. Zawiera dużo białka, skrobię, pektyny i sporo witaminy C (30 mg %).

Pasternak zwyczajny

Pasternak zwyczajny

Żmijowiec zwyczajny

Żmijowiec zwyczajny to gatunek rośliny z rodziny ogórecznikowatych. Swoją nazwę zawdzięcza wystającym z korony pręcikom, przypominającym język żmii, oraz temu, że w przeszłości używany był przeciw ukąszeniom żmii. Występuje w Europie i Azji. W polskiej florze archeofit dość pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich.

Roślina dwuletnia, ciepłolubny hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do października, kwiaty zapylane są przez błonkówki. Przystosowaniami zapobiegającymi samozapyleniu są: przedsłupność oraz różna długość słupka i pręcików (słupek jest wyższy). Roślina miododajna. Siedlisko: suche wzgórza, miejsca kamieniste, miejsca ruderalne ? na glebach lekkich, piaszczystych lub kamienistych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Echio-Melilotetum.

Roślina trująca. Zawiera trujące alkaloidy i nie jest zjadana przez zwierzęta.

W produktach suchej destylacji występuje 28% tlenku wapnia, 26% krzemionki i 25% soli potasowych. Liczba chromosomów 2n=32. Barwa kwiatów zależy od stopnia kwasowości soku komórkowego; w młodych kwiatach jest on kwaśny, co nadaje im czerwoną barwę, w dojrzałych kwiatach jest obojętny lub zasadowy, co nadaje kwiatom niebieską barwę.

 

Łodyga

Wzniesiona, gruba, o wysokości 30-100 cm. Cała pokryta jest krótkimi włoskami, ponadto ciemnoczerwonymi brodawkami, na których wyrastają szorstkie i kłujące włoski.

Kwiaty

Zebrane w kwiatostany typu skrętek wyrastające w kątach liści. Najpierw purpurowe, później niebieskie, o lejkowatym kształcie i długości 15-20 mm. 4 lancetowate i zaostrzone działki kielicha, zrosłe tylko nieco w samej nasadzie, rosną również po przekwitnięciu kwiatu. Płatki korony zrosłe w krótszą od kielicha rurkę, górą rozchylające się niesymetrycznymi wargami (korona prawie dwuwargowa). Słupek z długą szyjką i rozdwojonym czerwonym znamieniem, 4 czerwone pręciki z pałeczkowatymi pylnikami oraz jeden niższy. Słupek i pręciki wystają z korony.

 

Liście

Lancetowate, szorstko owłosione i o zaostrzonych końcach, całobrzegie. Liście odziomkowe mają nasady zwężające się w ogonek, liście górne są siedzące.

Owoc

Rozłupnia rozpadająca się na cztery ciemnobrunatne rozłupki. Mają one ząbkowane kanty, a ich powierzchnia jest pokryta brodawkami.

Korzeń

Zgrubiały, wrzecionowatego lub burakowatego kształtu, o ciemnobrunatnym kolorze.

 

Zastosowanie

Dawniej używany był jako trutka na szczury.

Z nasion wytłaczano dawniej olej.

Bywa uprawiany jako roślina ozdobna. Najlepiej prezentuje się na mieszanych rabatach kwiatowych. Oprócz typowej formy uprawiane są odmiany o kwiatach białych, różowych, purpurowych i granatowych, a także odmiany karłowe. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu, na glebie raczej suchej i niezbyt wilgotnej (na glebie żyznej i wilgotnej rośnie zbyt bujnie i kwitnie słabiej). Po przekwitnięciu roślinę delikatnie przycina się. Rozmnaża się przez sadzonki lub wysiew nasion wiosną. Nadaje się do stref 7-10.

Żmijowiec zwyczajny ma właściwości lecznicze.

Żmijowiec zwyczajny

Żmijowiec zwyczajny