Archiwa tagu: zbiór kwiatów

Pafiopedilum (inaczej: sabotek)

Dodaj komentarz

Wymagania

Do uprawy pafiopedilum można przeznaczyć szklarnie stare, małe, niezbyt jasne. Optymalna długość dnia dla tej rośliny wynosi 16 godzin, a natężenie światła zależy od stadium rozwojowego. W zależności od warunków naturalnych w jakich występują, poszczególne gatunki pafiopedilum mają różne wymagania co do temperatury. Na przykład P. insigne należy uprawiać w szklarniach o temperaturze latem 16?20°C w dzień i 13°C w nocy, a zimą 13?16°C w dzień i około 10°C w nocy. Gatunki P. fairieanum, P. hirsutissimum i P. villosum wyma-gają wyższej temperatury, tj. latem 18?24°C w dzień i 16?18°C w nocy, a zimą 16?21 °C w ciągu dnia i 13?16°C podczas nocy. W najcieplej?szych szklarniach powinno być uprawiane P. callosum, dla którego optymalne temperatury są jednakowe w ciągu całego roku i wynoszą 20?25°C w dzień i 18?20°C w nocy. Należy również pamiętać, że wszystkie mieszańce uprawia się w wyższej temperaturze niż gatunki. Pafiopedilum ma wysokie wymagania co do wilgotności, zwłaszcza powietrza. W czasie wegetacji rośliny powinny być często podlewane i zraszane, szczególnie podczas ciepłych dni. Tylko podczas spoczynku należy nieco zmniejszyć wilgotność, ale jedynie u gatunków uprawianych w szklarniach o niskiej lub umiarkowanej temperaturze. W związku z tym, że rośliny korzystnie reagują na wilgotne powietrze płynące od dołu, donicżki ustawia się na wilgotnym torfie. Aby zabezpieczyć podłoże w doniczkach przed przesychaniem należy przykrywać je warstwą mchu torfowca (sfagnum).

Pafiopedilum
Pafiopedilum

Rozmnażanie

Pafiopedilum można rozmnażać wegetatywnie przez podział roślin, lub generatywnie, z nasion. Rozmnażanie wegetatywne jest stosowane rzadko, gdyż dzielić można jedynie bardzo silnie rozrośnięte egzemplarze i to tylko na 2 części. Dzielenie intensywniejsze, a także zbyt częste powoduje osłabienie kwitnienia. Podziału roślin dokonuje się podczas przesadzania, mniej więcej miesiąc po kwitnieniu. Częściej rozmnaża się pafiopedilum z nasion. Aby je uzyskać rośliny zapyla się sztucznie, najlepiej krzyżując różne gatunki lub odmiany. Nasiona dojrzewają około 12 miesięcy. Siew i produkcja młodych roślin jest podobna jak u katlei, nieco inny jest tylko skład pożywki. Pożywka powinna mieć pH 5,0?5,5. Nasiona kiełkują po 6?8 tygodniach. Wyrosłe na pożywce młode rośliny stopniowo przesadza się do coraz większych doniczek, pamiętając, że lepiej jest stosować naczynia za małe niż za duże. Rośliny otrzymane z nasion kwitną po 4?5 latach.

Zbiór kwiatów

Kwiaty pafiopedilum ścina się, kiedy są w pełni rozwiń nięte lub w kilka dni później. Ich trwałość wynosi 4?6 tygodni.


Hipeastrum (inaczej: zwartnica)

Dodaj komentarz

Wymagania

Hipeastrum wymaga dużej intensywności światła. Jedynie latem, w dni bardzo upalne i słoneczne cieniuje się rośliny dla uchronienia liści przed przypaleniem. Bardzo duże znaczenie dla wzrostu i kwitnienia ma temperatura. W fazie wzrostu wegetatywnego hipeastrum powinna ona wynosić 21?25°C latem i 16?20°C zimą. Podczas spoczynku, do którego zmusza się rośliny latem utrzymuje się temperaturę 15?16°C. Traktując cebule w czasie przechowywania określoną temperaturą można sterować procesem kwitnienia. Stwierdzono bowiem, że działanie wysokiej temperatury znacznie przyspiesza kwitnienie, niska natomiast może je opóźnić o kilka miesięcy. Wymagania hipeastrum co do wody nie są wysokie, ale trzeba roślinom zapewnić umiarkowaną wilgotność podłoża, a wiosną i latem również wysoką wilgotność powietrza, szczególnie w przypadku uprawy roślin młodych, otrzymanych z nasion lub łusek cebuli.

Hipeastrum
Hipeastrum

Sadzenie i pielęgnowanie

Termin sadzenia cebul zależy od planowanego terminu kwitnienia i przypada zwykle od października do końca czerwca. Przed sadzeniem skraca się korzenie do długości około 10 cm. Podłoże powinno być lekkie, przepuszczalne, zasobne w składniki pokarmowe, aby po kwitnieniu zapewnić roślinom dobry przyrost cebul. Najlepsza jest mieszanka ziemi inspektowej i torfu w proporcji 2:1 z dodatkiem piasku. Konieczne jest parowanie podłoża, a także dezynfekcja naczyń przeznaczonych do sadzenia cebul. Dopiero gdy pędy osiągną wysokość 20 cm ustawia się doniczki na stołach w celu zapewnienia roślinom pełnego dostępu światła. Zabiegi pielęgnacyjne polegają na utrzymywaniu optymalnej temperatury, podlewaniu, zraszaniu, cieniowaniu i dokarmianiu roślin. Gdy zaczynają się zabarwiać pąki, temperaturę obniża się do 15°C. Do dokarmiania stosuje się nawozy mineralne, najlepiej w roztworze o koncentracji 0,2% i rozcieńczoną gnojowicę. Po zbiorze kwiatów rośliny muszą być również bardzo starannie pielęgnowane, gdyż pąki kwiatostanowe na rok następny tworzą się w cebuli w odstępach 2?3-miesięcznych ? do końca okresu wegetacji. Latem przerywa się dokarmianie i stopniowo zasusza rośliny zmuszając je do spoczynku. Zbiór cebul należy wykonać we wrześniu lub październiku. Przed wykopaniem cebul obcina się liście, gdyż są one tylko częściowo zaschnięte. Cebule przeznaczone do przyspieszania na kwitnienie w grudniu wykopuje się wcześniej, nawet od początku lipca.

Zbiór kwiatów

Cięcie pędów kwiatostanowych może nastąpić, gdy pąki są bardzo duże i dobrze wybarwione. W takim stadium kwiaty najłatwiej się pakuje i transportuje nawet na większe odległości. Bezpośrednio po zbiorze umieszcza się kwiaty w naczyniach z wodą, w chłodni. Kwiaty rozwijają się w kwiatostanie stopniowo, a więc trwałość hipeastrum po ścięciu wynosi nawet 10 dni i więcej.


Katleja

Dodaj komentarz

Wymagania

Katleja i jej mieszańce powinny być uprawiane w jasnych szklarniach o dużej kubaturze, z urządzeniami zapewniającymi dobre wietrzenie. Rośliny dobrze rosną, jeżeli długość dnia wynosi 16 godzin, natomiast natężenie światła uzależnia się od fazy wzrostu. Temperatura zależy od fazy rozwojowej. Młode rośliny intensywnie rosną w temperaturze 22°C. Starsze natomiast wymagają zróżnicowanej temperatury dnia i nocy. Optymalna temperatura dnia wynosi 18?25°C, a nocy 17?18°C. W okresie bezpośrednio poprzedzającym kwitnienie konieczne jest obniżenie temperatury nocy do 13?15°C. Podczas intensywnego wzrostu, tj. od marca do września, utrzymuje się w szklarni wysoką ? wynoszącą 70% wilgotność powietrza. Potem stopniowo się ją zmniejsza tak, aby w czasie spoczynku, tj. od listopada do stycznia, rośliny znajdowały się w dość suchym powietrzu. Ogranicza się wówczas podlewanie. W pozostałym okresie rośliny podlewa się po wyraźnym przeschnięciu podłoża.

Katleja
Katleja

Rozmnażanie

Katleje można rozmnażać wegetatywnie przez podział roślin lub z merystemów wierzchołkowych oraz generatywnie, z nasion. Rozrośnięte egzemplarze dzieli się podczas przesadzania na części zawierające po 3 pseudobulwy. Jednocześnie usuwa się chore korzenie i stare, suche pseudobulwy. Nóż używany do cięcia powinien być ostry, a rany należy zasypać węglem drzewnym. Zapobiega to procesom gnilnym. Zabiegi pielęgnacyjne po dzieleniu polegają na utrzymywaniu w szklarni równomiernej temperatury 22°C, zraszaniu i cieniowaniu roślin.
W celu zwiększenia współczynnika rozmnażania ostatnio stosuje się mnożenie in vitro. Polega ono na izolowaniu merystemów wierzchołkowych, które wyszczepia się na pożywce płynnej i umieszcza na rotorach. Protokormy mają zdolność regeneracji i dlatego można je dzielić w celu powiększenia ich liczby. Teraz narastanie nowych protokormów trwa już tylko około 2 miesięcy. Po umieszczeniu protokormów na pożywce stałej tworzą się liście, a następnie korzenie.
Młode rośliny po upływie mniej więcej 1 roku wysadza się do podłoża. Może to być torf wysoki zwapnowany do pH 5,0?5,5 lub mieszanka torfu z rozdrobnionym styropianem w stosunku 1:1. Bardzo ważne jest umieszczenie w doniczkach drenażu. Z chwilą ukorzenienia się roślin należy przystąpić do nawożenia pogłównego. Otrzymane w ten sposób rośliny kwitną po 4 latach.
Dawniej na szeroką skalę stosowano u katlei rozmnażanie z nasion. W celu ich uzyskania rośliny trzeba sztucznie zapylać. Owocem jest torebka, która dojrzewa 9?12 miesięcy. Zawiera ona od 3 do 5 milionów nasion. Nasiona storczyków prawie nie posiadają materiałów zapasowych, dlatego młode rośliny są całkowicie zależne od pożywienia znajdującego się w podłożu. Poza tym kiełkowanie nasion i późniejszy rozwój siewek jest uwarunkowany obecnością w podłożu grzybów z rodzaju Rhizoctonia, z którymi storczyki współżyją. Grzyby te powodują rozkład wielocukrów na związki bardziej przyswajalne (cukry) i regulują kwasowość podłoża. Początkowo nasiona storczyków wysiewano na pożywki agarowe z zaszczepionymi kulturami grzybów.


Pożywka powinna mieć pH 5,1.
Gorącą pożywkę wlewa się do starannie umytych szklanych naczyń, np. probówek lub kolb, które zatyka się korkiem wykonanym z waty lub gazy, a następnie wyjaławia. Po wystygnięciu pożywki w warunkach sterylnych dokonuje się siewu. Naczynia z wysianymi nasionami umieszcza się w kamerze o temperaturze 22?24°C i doświetla przez 16 godzin. Wilgotność powietrza powinna wynosić 60?80%. Katleja kiełkuje po 15?20 dniach, jednak dalszy rozwój jest bardzo powolny. Najpierw tworzy się protokorm, potem pojawia się liść, a następnie korzenie. Protokormy dzieli się i wyszczepia do takiej samej pożywki, jakiej używa się do siewu nasion i kiedy młode rośliny osiągną wielkość około 2?3 cm, tj. po 8?14 miesiącach od siewu, pikuje się je do misek lub doniczek. Podłożem jest wilgotny torf zmieszany w równych proporcjach z węglem drzewnym i piaskiem, lub torf zmieszany z pokruszonym styropianem. Naczynia do 1/3 wysokości wypełnia się drenażem, a następnie podłożem, które lekko się uciska. Przy pikowaniu należy uważać, aby nie uszkodzić korzeni. Pielęgnacja po pikowaniu polega na utrzymaniu temperatury 22°C, wysokiej, wynoszącej 80% wilgotności powietrza i cieniowaniu roślin podczas słonecznej pogody. Podlewanie podłoża rozpoczyna się dopiero po 2 tygodniach. Z chwilą kiedy korzenie siewek przerosną podłoże sadzi się je pojedynczo do doniczek o średnicy 4 cm. Podłożem może być torf wysoki zwapnowany do pH 5,0?5,5 lub mieszanka torfu ze styropianem w stosunku 1:1. W miarę wzrostu siewki przesadza się do coraz większych naczyń w takie samo podłoże pamiętając zawsze o zapewnieniu dobrego odpływu wody. Po ukorzenieniu stosuje się płynne nawożenie 0,05% roztworem mieszanek wieloskładnikowych. Rośliny kwitną po 5?7 latach.

Podłoże i sadzenie

Podłoże przeznaczone do uprawy katlei powinno zapewniać korzeniom dobre przewietrzanie. Tradycyjnie używana była mieszanka mchu torfowca z pociętymi korzeniami paproci, np. Osmunda regalis i liśćmi bukowymi. Rośliny uprawia się przede wszystkim w naczyniach. Najlepsze są doniczki gliniane z bocznymi otworami lub ażurowe pojemniki plastykowe, które zapewniają dobre przewietrzanie korzeni. Przy stosowaniu naczyń o ścianach litych konieczne jest wypełnienie ich do 1 /3 wysokości drenażem. Dobierając pojemniki należy zwrócić uwagę, aby nie były zbyt duże. Katleję przesadza się co 2 lata, gdyż po takim okresie z reguły następuje mineralizacja podłoża. Zabieg ten wykonuje się od marca do maja, najlepiej wówczas, kiedy nowe pędy osiągną długość około 5 cm. Podczas wyjmowania roślin z doniczek należy unikać uszkodzenia korzeni. W związku z tym najpierw odcina się korzenie od powierzchni zewnętrznej, a później od wewnątrz doniczki. Używając ostrego noża usuwa się suche i martwer korzenie, a następnie rozłożony substrat. Rośliny sadzi się tak, aby stare pseudobulwy znajdowały się przy brzegu doniczki, a najmłodsze w środku, co zapewni dostatecznie dużo miejsca dla nowo wyrastającego pędu. Przez pierwsze 2?3 tygodnie roślin się nie podlewa, a jedynie zrasza i cieniuje w przypadku silnego nasłonecznienia.

Zbiór kwiatów

Pędy ścina się, kiedy są otwarte wszystkie kwiaty w kwiatostanie. Zauważono, że dużo kwiatów o dobrej trwałości dają tylko te rośliny, które mają krótkie pseudobulwy i twarde, jasnozielone liście. Kwiaty stoją w wazonie 2?3 tygodnie.


Alstremeria – lilia Inków

Dodaj komentarz

Wymagania

Alstremeria ma duże wymagania co do światła. Stwierdzono, że przedłużenie dnia podczas zimy przyspiesza kwitnienie i zwiększa liczbę kwiatostanów. Jednak zbyt długi dzień powoduje wyrastanie krótkich pędów, a także zmniejszenie zarówno ilości kwiatostanów, jak i liczby kwiatów w kwiatostanie. Optymalna długość dnia dla poszczególnych odmian jest różna. Optymalna temperatura dla alstremerii zależy od stadium rozwojowego. Po posadzeniu roślin, aż do chwili ukorzenienia utrzymuje się temperaturę 16°C, a następnie obniża się ją do 12°C, a nawet do 10°C w grudniu. W styczniu podnosi się ją o 2°C, a od lutego do maja utrzymuje na poziomie 14?16°C. Taka temperatura jest najkorzystniejsza dla kwitnienia; wyższa przyspiesza rozwój kwiatostanów, ale pogarsza ich jakość. Wyższa temperatura jest również przyczyną bujnego wzrostu, przy czym rośliny tworzą dużo pędów płonnych. W uprawie alstremerii temperatura nie powinna przekraczać 20°C, z tego powodu szczególnie nadają się dla niej chłodne rejony nadmorskie. Rośliny podczas intensywnego wzrostu wymagają obfitego podlewania i wysokiej, wynoszącej 80?85% wilgotności powietrza.

Alstremeria
Alstremeria

Rozmnażanie

Odmiany alstremerii mnoży się wyłącznie wegetatywnie przez podział karp. Dzielenie wykonuje się najczęściej w sierpniu, chociaż można również w lutym. Rośliny mateczne ostrożnie wyjmuje się z podłoża, usuwa ziemię i karpy tnie ostrym nożem tak, aby każda część miała przynajmniej jedno oczko (pąk). Następnie sadzi się je do doniczek w substrat torfowy, tj. torf wysoki zwapnowany do pH 6,0 i wzbogacony mieszanką wieloskładnikową w ilości 0,5 g/l.
Pielęgnacja sadzonek polega na utrzymywaniu w szklarni temperatury 16?18°C i częstym zraszaniu roślin. W takich warunkach ukorzenianie trwa 2?3 tygodnie. Po jego zakończeniu temperaturę obniża się do 14?16°C. Jesienią są gotowe do sadzenia na miejsce stałe.


Podłoże i sadzenie

Alstremeria wymaga przepuszczalnych podłoży o dużej zawartości próchnicy. Zbyt wilgotne ziemie są przyczyną zagniwania korzeni, stąd przy wysokim poziomie wody gruntowej konieczne jest dobre zdrenowanie. Zawartość próchnicy można zwiększyć stosując w nawożeniu podstawowym dobrze rozłożony obornik. Przykładem odpowiedniego podłoża jest torf zmieszany z ziemią kompostową z dodatkiem obornika. Optymalne pH podłoża wynosi 5,5?6,5, a 1 litr ziemi powinien zawierać: 1 20?1 50 mg N, 1 50?200 mg P, 300?350 mg K, 500?1000 mg Ca i 50?60 mg Mg.
Alstremerię uprawia się przede wszystkim na zagonach, rzadziej w pojemnikach. Na zagony szerokości 1 m, o miąższości warstwy podłoża wynoszącej 50 cm, sadzi się rośliny w rozstawie 50X40 cm lub 50X60 cm, w zależności od siły wzrostu odmiany. Do odmian silnie rosnących należą np.: 'Red Surprise” i 'Regina’. W przypadku uprawy alstremerii w pojemnikach wybiera się naczynia wysokie, o dużej pojemności i dobrym odpływie wody. Mogą to być np. wiadra o pojemności 12 l lub duże skrzynki plastykowe używane w obrocie warzywami. Do wiader sadzi się po jednej roślinie, a do skrzynek po dwie. W kontenerach alstremerię uprawia się 1 rok.
Rośliny na miejsce stałe sadzi się jesienią, tj. od września do października, przy czym odmiany silnie rosnące można sadzić jeszcze do połowy listopada.

Zbiór kwiatów

Pędy kwiatostanowe wyrywa się w momencie wybarwienia się pierwszych kwiatów. Jedynie u odmian 'Regina’ i 'Harmony’ zaleca się wycinanie pędów. Alstromeria kwitnie przez 2 miesiące, dwukrotnie w ciągu roku; wiosną w kwietniu-czerwcu, a jesienią we wrześniu-listopadzie. Z m2 zbiera się 150?250 kwiatostanów. Po zbiorze alstremerię sortuje się na trzy wybory w zależności od budowy kwiatostanu, długości i sztywności pędu. Do wyboru I zalicza się kwiatostany mające co najmniej 4 rozgałęzienia i 12 kwiatów lub pąków. Długość pędu powinna wynosić 60 cm. W II wyborze znajdują się te alstremerie, które mają 3 rozgałęzienia i 9 kwiatów oraz pędy długości co najmniej 50 cm. Do III wyboru zalicza się kwiatostany o 2 rozgałęzieniach i 6 kwiatach, osadzone na pędach długości 40 cm. W przypadku wyboru I odchylenie pędu od pionu może wynosić do 15 cm, a w wyborze II ? do 20 cm. Kwiatostany alstromerii można przez tydzień przechowywać wstawione do wody, w jasnym pomieszczeniu o temperaturze 1°C. Duże kłopoty podczas sortowania i pakowania alstremerii sprawiają kruche liście, które bardzo łatwo się łamią, obniżając wartość dekoracyjną kwiatów. Dlatego też przed sprzedażą dolne części pędów pozbawia się liści.


Frezja

1 odpowiedź

Odmiany i rasy

Do najcenniejszych ras należą Royal i Imperial o różnobarwnych, dużych kwiatach. Jedna roślina wydaje przeciętnie 3?4 pędy kwiatostanowe w sezonie wegetacyjnym. Rośliny rozmnaża się z nasion, wysiewanych najczęściej od marca do połowy czerwca. Okres kwitnienia jest długi i trwa od października do kwietnia. Częściej niż rasy uprawiane są odmiany. Znanych jest ponad 200 odmian, ale znaczenie w produkcji ma tylko około 30.

Frezja
Frezja

Wymagania

Frezje można uprawiać w gruncie, w tunelach foliowych oraz w szklarniach ? jasnych i z dobrym systemem wietrzenia. Roślina ta nie wykazuje reakcji fotoperiodycznej, ale jest wrażliwa na natężenie światła. Z tego powodu dla kwitnienia najlepsze są miesiące od lutego do maja oraz wrzesień i październik. Najważniejszym czynnikiem w uprawie frezji jest temperatura, która powinna być dostosowana do stadium rozwoju rośliny. Optymalna temperatura po wysadzeniu bulw wynosi 13?17°C. Gdy rośliny ukażą się nad powierzchnią gleby, co ma miejsce po upływie 4?7 tygodni, obniża się temperaturę do 10?13°C. W czasie miesięcy jesienno-zimowych można ją nawet utrzymywać na poziomie 5?8°C, należy jednak pamiętać, że u roślin otrzymanych z bulw preparowanych tak niskie temperatury niwelują efekt tego zabiegu.

Dla wzrostu tych ostatnich właściwa temperatura wynosi 13°C. Od chwili ukazania się pąków kwiatostanowych ponad liśćmi aż do rozwinięcia kwiatów temperatura powinna wynosić 12?15°C. Zbyt niska temperatura w tym okresie powoduje tworzenie się nietypowych kwiatostanów, a zbyt wysoka zasychanie pąków. Rośliny uprawiane w temperaturze około 20°C prawie nie kwitną. Znajomość wpływu temperatury na frezję wykorzystano dla przyspieszania kwitnienia roślin. Metoda ta opiera się na działaniu określonymi temperaturami na bulwy frezji. Pierwszy etap to poddanie bulw działaniu temperatury 28?31 °C przez okres 3?4 miesięcy (preparowanie), drugi to przechłodzenie bulw w temperaturze 13°C i 9°C w ciągu 3?6 tygodni. Temperatury 28?31 °C wpływają na uzyskanie przez bulwy zdolności kiełkowania i natychmiastowego ukorzenienia się. Z kolei temperatury 9?13°C przyspieszają rpzwój roślin i ich kwitnienie. Podlewanie frezji uzależnia się przede wszystkim od pogody. W czasie słonecznych i ciepłych dni wiosennych rośliny muszą być obficie podlewane, natomiast jesienią i zimą podlewania się ogranicza. Do momentu kwitnienia można również zraszać frezje, zwracając uwagę aby liście wysychały do wieczora. Podlewanie podłoża ogranicza się po przekwitnieniu frezji, a zupełnie przerywa na 2?3 tygodnie przed zbiorem bulw.


Rozmnażanie i przygotowanie materiału sadzeniowego

Frezję można rozmnażać z nasion lub z bulw. Zaletą rozmnażania generatywnego jest duży współczynnik rozmnażania oraz fakt, że przez nasiona nie przenoszą się choroby, zwłaszcza wirusowe. Wadą natomiast jest długi, chociaż u najnowszych mieszańców skrócony już do 6?8 miesięcy okres uprawy oraz otrzymanie niewyrównanego materiału roślinnego. W związku z tym, że frezja jest rośliną obcopylną, należy ją zapylać sztucznie. Najlepiej wiążą nasiona kwiaty zapylane na drugi dzień po rozkwitnięciu. Owocem jest torebka, która dojrzewa w ciągu 2?3 miesięcy. W jednej torebce nasiennej znajduje się około 40 nasion, a 1 g zawiera ich przeciętnie 100 sztuk, chociaż ich liczba zależy od barwy kwiatów.

W miesiącach wiosenno-letnich następuje on po upływie 4?6 tygodni od zakończenia kwitnienia roślin, a jesienią i zimą dopiero po 8?12 tygodniach. Bulwy wykopuje się ostrożnie, gdyż są bardzo wrażliwe na uszkodzenia. Z reguły suche liście same odpadają, w przeciwnym wypadku należy je obciąć. Bulwy umieszcza się w skrzynkach z perforowanym dnem i przez 2?4 dni dosusza w temperaturze 17?20°C. Można to robić w szklarni pod warunkiem, że skrzynki nie będą wystawione na działanie słońca. W kilka dni później przystępuje się dp czyszczenia i sortowania bulw. Czyszczenie polega na usunięciu luźnych łusek oraz chorych i uszkodzonych bulw. Jednocześnie oddziela się bulwy przybyszowe.

Podłoże i nawożenie

Frezje można uprawiać w różnych podłożach byle głęboko spulchnionych, dostatecznie przewiewnych i przepuszczalnych. Najlepsze są ziemie lekkie np, próchniczne piaski lub piaszczyste gleby gliniaste. W przypadku podłoży ciężkich konieczne jest spulchnienie ich do głębokości 50 cm i zdrenowanie. W celu zwiększenia zawartości próchnicy w podłożu, przed sadzeniem bulw, zaleca się na każde 100 m2 powierzchni dodanie 1,5 m3 dobrze rozłożonego obornika. Poza nawożeniem organicznym stosuje się również nawożenie mineralne w postaci: 25 g saletrzaku, 6 g superfosfatu potrójnego, 22 g siarczanu potasowego oraz 5 g siarczanu magnezowego na m2. Frezja ma wyjątkowo duże zapotrzebowanie na potas. Nawożenie potasowe wpływa na zwiększenie plonu i polepszenie jakości kwiatostanów. Często w celu przyspieszenia kwitnienia frezji stosuje się jednorazowe nawożenie siarczanem potasowym w ilości 20 g/m2 na 4 tygodnie przed kwitnieniem. Niekorzystne jest natomiast obfite nawożenie frezji azotem. Powoduje ono silny wzrost wegetatywny roślin, ale jest przyczyną nierównomiernego i opóźnionego kwitnienia. Uprawiając frezję w pojemnikach nawożenie posypowe należy zastąpić płynnym dając 0,2% roztwór składników pokarmowych.

Zabiegi pielęgnacyjne

Oprócz dokarmiania frezję należy podlewać, a także dbać o utrzymanie odpowiedniej temperatury, co osiąga się wietrząc szklarnię i cieniując rośliny od wiosny do początku jesieni. Do specyficznych zabiegów w uprawie frezji należy zakładanie konstrukcji wspierającej i ściółkowanie podłoża.
Rośliny te osiągają często wysokość 80 cm, a nie są sztywne i dlatego wymagają podpór. W zależności od odmiany i siły wzrostu zakłada się 2?3 piętra siatek. Najlepsze są siatki o średnicy oczek wynoszącej 12,5 cm. Dolną siatkę umieszcza się 15 cm nad podłożem, pozostałe w odległości 1 5?20 cm od siebie. Siatki można rozciągnąć na podłożu przed sadzeniem bulw i podnosić je w miarę wzrostu roślin. Ściółkowanie podłoża wykonuje się najczęściej zaraz po wysadzeniu bulw lub siewie nasion. Ma ono na celu zabezpieczenie podłoża przed wysychaniem, a także przed nadmiernym nagrzewaniem. Do ściółkowania używa się torfu wysokiego lub pociętej słomy. Ta ostatnia jest szczególnie zalecana, jeżeli uprawa roślin przypada na miesiące letnie. Stwierdzono, że ściółkowanie wpływa korzystnie na wzrost nowo tworzących się bulw.
Przy uprawie frezji w polu należy dodatkowo zwrócić uwagę na odchwaszczanie roślin. Można do tego celu używać herbicydów np. Tenoranu w ilości 50 g na 10 1 wody na 100 m2. Opryskiwanie wykonuje się w momencie, gdy frezja osiągnie wysokość 10?15 cm, w dzień pochmurny, po uprzednim podlaniu podłoża.

Bukiet z frezji
Bukiet z frezji

Zbiór kwiatów

Pędy frezji ścina się w momencie, gdy rozwiną się 1 lub 2 kwiaty w kwiatostanie. W związku z tym, że główny pęd kwiatostanowy ma pędy boczne, zasadą jest ścinanie go ponad najwyższym bocznym rozgałęzieniem. Po rozwinięciu się pierwszych kwiatów w najwyższym bocznym rozgałęzieniu, ścina się je z kolei ponad następnym bocznym pędem. Rośliny otrzymane z dużych bulw tworzą z reguły 2?3 pędy boczne, uzyskane z małych bulw wykształcają najwyżej 1. Frezję sortuje się na trzy wybory. Najwyższe wymagania stawia się kwiatostanom w wyborze I, które powinny posiadać 7 kwiatów osadzonych na pędzie nie krótszym niż 28 cm. Średnica pojedynczego kwiatu musi wynosić 4,5 cm, a jego długość 6,0 cm. W pozostałych wyborach bierze się pod uwagę tylko liczbę kwiatów i długość pędu. W wyborze II liczba kwiatów wynosi 6 sztuk, a długość pędu 24 cm, w wyborze III liczba kwiatów może być o 2 mniejsza, a pęd o 4 cm krótszy.
Dla odmian frezji o pełnych kwiatach wymagania są niższe i wynoszą: dla wyboru I ? 5 kwiatów i 25 cm długości pędu, dla wyboru II ? 4 kwiaty i 20 cm pęd.
Kwiatostany frezji stoją w wazonie około tygodnia. Okres kwitnienia frezji jest stosunkowo krótki i wynosi 4?6 tygodni u roślin wyprodukowanych z nasion, i 2?3 tygodnie u roślin otrzymanych z bulw.
Kwiatostany frezji można przechowywać przez 8?10 dni w chłodni o temperaturze 2°C.