Archiwa tagu: uprawa

Pafiopedilum (inaczej: sabotek)

Wymagania

Do uprawy pafiopedilum można przeznaczyć szklarnie stare, małe, niezbyt jasne. Optymalna długość dnia dla tej rośliny wynosi 16 godzin, a natężenie światła zależy od stadium rozwojowego. W zależności od warunków naturalnych w jakich występują, poszczególne gatunki pafiopedilum mają różne wymagania co do temperatury. Na przykład P. insigne należy uprawiać w szklarniach o temperaturze latem 16?20°C w dzień i 13°C w nocy, a zimą 13?16°C w dzień i około 10°C w nocy. Gatunki P. fairieanum, P. hirsutissimum i P. villosum wyma-gają wyższej temperatury, tj. latem 18?24°C w dzień i 16?18°C w nocy, a zimą 16?21 °C w ciągu dnia i 13?16°C podczas nocy. W najcieplej?szych szklarniach powinno być uprawiane P. callosum, dla którego optymalne temperatury są jednakowe w ciągu całego roku i wynoszą 20?25°C w dzień i 18?20°C w nocy. Należy również pamiętać, że wszystkie mieszańce uprawia się w wyższej temperaturze niż gatunki. Pafiopedilum ma wysokie wymagania co do wilgotności, zwłaszcza powietrza. W czasie wegetacji rośliny powinny być często podlewane i zraszane, szczególnie podczas ciepłych dni. Tylko podczas spoczynku należy nieco zmniejszyć wilgotność, ale jedynie u gatunków uprawianych w szklarniach o niskiej lub umiarkowanej temperaturze. W związku z tym, że rośliny korzystnie reagują na wilgotne powietrze płynące od dołu, donicżki ustawia się na wilgotnym torfie. Aby zabezpieczyć podłoże w doniczkach przed przesychaniem należy przykrywać je warstwą mchu torfowca (sfagnum).

Pafiopedilum
Pafiopedilum

Rozmnażanie

Pafiopedilum można rozmnażać wegetatywnie przez podział roślin, lub generatywnie, z nasion. Rozmnażanie wegetatywne jest stosowane rzadko, gdyż dzielić można jedynie bardzo silnie rozrośnięte egzemplarze i to tylko na 2 części. Dzielenie intensywniejsze, a także zbyt częste powoduje osłabienie kwitnienia. Podziału roślin dokonuje się podczas przesadzania, mniej więcej miesiąc po kwitnieniu. Częściej rozmnaża się pafiopedilum z nasion. Aby je uzyskać rośliny zapyla się sztucznie, najlepiej krzyżując różne gatunki lub odmiany. Nasiona dojrzewają około 12 miesięcy. Siew i produkcja młodych roślin jest podobna jak u katlei, nieco inny jest tylko skład pożywki. Pożywka powinna mieć pH 5,0?5,5. Nasiona kiełkują po 6?8 tygodniach. Wyrosłe na pożywce młode rośliny stopniowo przesadza się do coraz większych doniczek, pamiętając, że lepiej jest stosować naczynia za małe niż za duże. Rośliny otrzymane z nasion kwitną po 4?5 latach.

Zbiór kwiatów

Kwiaty pafiopedilum ścina się, kiedy są w pełni rozwiń nięte lub w kilka dni później. Ich trwałość wynosi 4?6 tygodni.


Katleja

Wymagania

Katleja i jej mieszańce powinny być uprawiane w jasnych szklarniach o dużej kubaturze, z urządzeniami zapewniającymi dobre wietrzenie. Rośliny dobrze rosną, jeżeli długość dnia wynosi 16 godzin, natomiast natężenie światła uzależnia się od fazy wzrostu. Temperatura zależy od fazy rozwojowej. Młode rośliny intensywnie rosną w temperaturze 22°C. Starsze natomiast wymagają zróżnicowanej temperatury dnia i nocy. Optymalna temperatura dnia wynosi 18?25°C, a nocy 17?18°C. W okresie bezpośrednio poprzedzającym kwitnienie konieczne jest obniżenie temperatury nocy do 13?15°C. Podczas intensywnego wzrostu, tj. od marca do września, utrzymuje się w szklarni wysoką ? wynoszącą 70% wilgotność powietrza. Potem stopniowo się ją zmniejsza tak, aby w czasie spoczynku, tj. od listopada do stycznia, rośliny znajdowały się w dość suchym powietrzu. Ogranicza się wówczas podlewanie. W pozostałym okresie rośliny podlewa się po wyraźnym przeschnięciu podłoża.

Katleja
Katleja

Rozmnażanie

Katleje można rozmnażać wegetatywnie przez podział roślin lub z merystemów wierzchołkowych oraz generatywnie, z nasion. Rozrośnięte egzemplarze dzieli się podczas przesadzania na części zawierające po 3 pseudobulwy. Jednocześnie usuwa się chore korzenie i stare, suche pseudobulwy. Nóż używany do cięcia powinien być ostry, a rany należy zasypać węglem drzewnym. Zapobiega to procesom gnilnym. Zabiegi pielęgnacyjne po dzieleniu polegają na utrzymywaniu w szklarni równomiernej temperatury 22°C, zraszaniu i cieniowaniu roślin.
W celu zwiększenia współczynnika rozmnażania ostatnio stosuje się mnożenie in vitro. Polega ono na izolowaniu merystemów wierzchołkowych, które wyszczepia się na pożywce płynnej i umieszcza na rotorach. Protokormy mają zdolność regeneracji i dlatego można je dzielić w celu powiększenia ich liczby. Teraz narastanie nowych protokormów trwa już tylko około 2 miesięcy. Po umieszczeniu protokormów na pożywce stałej tworzą się liście, a następnie korzenie.
Młode rośliny po upływie mniej więcej 1 roku wysadza się do podłoża. Może to być torf wysoki zwapnowany do pH 5,0?5,5 lub mieszanka torfu z rozdrobnionym styropianem w stosunku 1:1. Bardzo ważne jest umieszczenie w doniczkach drenażu. Z chwilą ukorzenienia się roślin należy przystąpić do nawożenia pogłównego. Otrzymane w ten sposób rośliny kwitną po 4 latach.
Dawniej na szeroką skalę stosowano u katlei rozmnażanie z nasion. W celu ich uzyskania rośliny trzeba sztucznie zapylać. Owocem jest torebka, która dojrzewa 9?12 miesięcy. Zawiera ona od 3 do 5 milionów nasion. Nasiona storczyków prawie nie posiadają materiałów zapasowych, dlatego młode rośliny są całkowicie zależne od pożywienia znajdującego się w podłożu. Poza tym kiełkowanie nasion i późniejszy rozwój siewek jest uwarunkowany obecnością w podłożu grzybów z rodzaju Rhizoctonia, z którymi storczyki współżyją. Grzyby te powodują rozkład wielocukrów na związki bardziej przyswajalne (cukry) i regulują kwasowość podłoża. Początkowo nasiona storczyków wysiewano na pożywki agarowe z zaszczepionymi kulturami grzybów.


Pożywka powinna mieć pH 5,1.
Gorącą pożywkę wlewa się do starannie umytych szklanych naczyń, np. probówek lub kolb, które zatyka się korkiem wykonanym z waty lub gazy, a następnie wyjaławia. Po wystygnięciu pożywki w warunkach sterylnych dokonuje się siewu. Naczynia z wysianymi nasionami umieszcza się w kamerze o temperaturze 22?24°C i doświetla przez 16 godzin. Wilgotność powietrza powinna wynosić 60?80%. Katleja kiełkuje po 15?20 dniach, jednak dalszy rozwój jest bardzo powolny. Najpierw tworzy się protokorm, potem pojawia się liść, a następnie korzenie. Protokormy dzieli się i wyszczepia do takiej samej pożywki, jakiej używa się do siewu nasion i kiedy młode rośliny osiągną wielkość około 2?3 cm, tj. po 8?14 miesiącach od siewu, pikuje się je do misek lub doniczek. Podłożem jest wilgotny torf zmieszany w równych proporcjach z węglem drzewnym i piaskiem, lub torf zmieszany z pokruszonym styropianem. Naczynia do 1/3 wysokości wypełnia się drenażem, a następnie podłożem, które lekko się uciska. Przy pikowaniu należy uważać, aby nie uszkodzić korzeni. Pielęgnacja po pikowaniu polega na utrzymaniu temperatury 22°C, wysokiej, wynoszącej 80% wilgotności powietrza i cieniowaniu roślin podczas słonecznej pogody. Podlewanie podłoża rozpoczyna się dopiero po 2 tygodniach. Z chwilą kiedy korzenie siewek przerosną podłoże sadzi się je pojedynczo do doniczek o średnicy 4 cm. Podłożem może być torf wysoki zwapnowany do pH 5,0?5,5 lub mieszanka torfu ze styropianem w stosunku 1:1. W miarę wzrostu siewki przesadza się do coraz większych naczyń w takie samo podłoże pamiętając zawsze o zapewnieniu dobrego odpływu wody. Po ukorzenieniu stosuje się płynne nawożenie 0,05% roztworem mieszanek wieloskładnikowych. Rośliny kwitną po 5?7 latach.

Podłoże i sadzenie

Podłoże przeznaczone do uprawy katlei powinno zapewniać korzeniom dobre przewietrzanie. Tradycyjnie używana była mieszanka mchu torfowca z pociętymi korzeniami paproci, np. Osmunda regalis i liśćmi bukowymi. Rośliny uprawia się przede wszystkim w naczyniach. Najlepsze są doniczki gliniane z bocznymi otworami lub ażurowe pojemniki plastykowe, które zapewniają dobre przewietrzanie korzeni. Przy stosowaniu naczyń o ścianach litych konieczne jest wypełnienie ich do 1 /3 wysokości drenażem. Dobierając pojemniki należy zwrócić uwagę, aby nie były zbyt duże. Katleję przesadza się co 2 lata, gdyż po takim okresie z reguły następuje mineralizacja podłoża. Zabieg ten wykonuje się od marca do maja, najlepiej wówczas, kiedy nowe pędy osiągną długość około 5 cm. Podczas wyjmowania roślin z doniczek należy unikać uszkodzenia korzeni. W związku z tym najpierw odcina się korzenie od powierzchni zewnętrznej, a później od wewnątrz doniczki. Używając ostrego noża usuwa się suche i martwer korzenie, a następnie rozłożony substrat. Rośliny sadzi się tak, aby stare pseudobulwy znajdowały się przy brzegu doniczki, a najmłodsze w środku, co zapewni dostatecznie dużo miejsca dla nowo wyrastającego pędu. Przez pierwsze 2?3 tygodnie roślin się nie podlewa, a jedynie zrasza i cieniuje w przypadku silnego nasłonecznienia.

Zbiór kwiatów

Pędy ścina się, kiedy są otwarte wszystkie kwiaty w kwiatostanie. Zauważono, że dużo kwiatów o dobrej trwałości dają tylko te rośliny, które mają krótkie pseudobulwy i twarde, jasnozielone liście. Kwiaty stoją w wazonie 2?3 tygodnie.


Powój trójbarwny

Powój trójbarwny (Convolvulus tricolor)właściwie jest rośliną płożącą. Jej pędy silnie się krzewią i rozrastają na boki, a w górę wyrastają zaledwie na 30?40 cm. Powój jest często mylony z wilcem i dlatego niewłaściwie stosowany w ogrodach jako pnącze. Należy obsadzać nim brzegi tarasów, pojemniki ustawione w ogrodzie, skrzynki balkonowe i okrywać puste powierzchnie na rabacie bylinowej, siać między różami i innymi krzewami, a także wśród roślin jednorocznych.

Liście powoju mają kształt podłużnielancentowaty, a kwiaty, rozwijające się od czerwca do września, są lejkowate, okazałe najczęściej niebieskie, rzadziej różowe i fioletowe, zawsze z żółtą gardzielą. Tylko w dni słoneczne i tylko w południe kwiaty są w pełni rozchylone, a wieczorem i w nocy się zamykają.

Powój trójbarwny
Powój trójbarwny

Gleba dla powoju powinna być zasobna w składniki pokarmowe, przede wszystkim w wapń, a miejsce uprawy nasłonecznione. Powój bardzo źle znosi przesadzanie, nawet w młodym wieku, i dlatego trzeba wysiewać go bezpośrednio do gruntu. Należy robić to już od połowy kwietnia. Nasiona wysiewamy w rzędzie, tak aby rośliny znalazły się w odległości co 25 cm.

Nasiona są brunatne, stożkowate, w 1 g jest ich ok. 100.


Mamilaria

Pędy Mammillarii są kuliste, żebra są prawie niewidoczne, ponieważ całkowicie pokryte są małymi brodawkami. Ciernie z zasady są białe, tylko u kilku gatunków czerwone. Drobne, liczne kwiaty pojawiają się w kształcie wianuszków; są one typowe dla mamilarii i stanowią jej szczególny urok. Z kwiatów powstają jaskrawoczerwone owoce, które mogą przetrwać nawet pół roku. Dzięki nim kaktusy te pozostają aktywne przez dłuższy czas po przekwitnieniu. Gatunki o gęstych cierniach wymagają słonecznych i ciepłych stanowisk. I odwrotnie, kaktusy o małej ilości cierni potrzebują miejsc półcienistych. Mamilaria łatwo rozmnaża się przez podział pędów bocznych – odrostów lub z nasion. U gatunków wypuszczających biały sok odrosty można oddzielać tylko w okresie wegetacji.

Mamilaria
Mamilaria

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Przesadzamy co dwa lata do żyznego, przepuszczalnego podłoża z dodatkiem żwirku ceglanego lub innego porowatego materiału.

Światło i temperatura

Im bardziej kaktusy są obrośnięte cierniami i włoskami, tym więcej potrzebują ciepła i światła. Wyraźnie zielone gatunki należy chronić przed bezpośrednim nasłonecznieniem. W okresie zimowym potrzebują miejsc chłodnych (6-10°C).

Podlewanie i nawożenie

Gatunki o gęstych cierniach są bardzo wrażliwe na nadmierną wilgotność. Latem podlewamy tylko w upalne dni, rano, tak, aby podłoże wyschło do wieczora. W okresie spoczynku zimowego nie podlewamy wcale. Zasilamy tylko latem, raz w miesiącu.


Echinocereus

Echinocereusy są bardzo popularne wśród miłośników kaktusów. Odznaczają się małymi rozmiarami roślin, ale stosunkowo dużymi, barwnymi liśćmi. Przeważająca liczba gatunków nie przekracza 20 cm wysokości. Mają stosunkowo duże kwiaty, często o średnicy nawet do 12 cm, które czasami zachowują trwałość przez tydzień lub dłużej. Barwa kwiatów jest różna: żółta, pomarańczowa, różowa i czerwona. Gęsto obrośnięte cierniami pędy odpowiednio pielęgnowanych echinocereusów dobrze się rozgałęziają.

Echinocereus
Echinocereus

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Młode rośliny przesadzamy co roku lub co dwa lata, zaś starsze co trzy lata do zwykłej ziemi do kaktusów z domieszką piasku i gliny.

Światło i temperatura

Gatunkom nie posiadającym gęstych cierni należy zapewnić w ciągu całego roku słoneczne stanowisko. Latem rośliny można wystawić na zewnątrz. Gatunki z dużą ilością cierni potrzebują stanowisk słonecznych i przewiewnych. W okresie zimowym echinocereusy wymagają stanowisk chłodnych (do 5°C), suchych i jasnych. Niektóre gatunki wytrzymałe są nawet na lekkie mrozy.

Podlewanie i nawożenie

Latem echinocereusy podlewamy regularnie, natomiast zimą nie podlewamy wcale. W okresie wegetacji zasilamy co 14 dni pożywką dla kaktusów. Od lipca zaprzestajemy nawożenie.


Selenicereus wielokwiatowy, królowa nocy, połczak wielokwiatowy

Przepiękne kwiaty rozkwitają wyłącznie w nocy i giną o wschodzie słońca. W przyrodzie ten zadziwiająco piękny kwiat przyciąga owady poszukujące nektaru w nocy.

Rodzaj Selenicereus, obejmujący około 25 gatunków, rozpowszechniony jest na wyspach Morza Karaibskiego, w Meksyku, Argentynie i Kolumbii. Najpiękniejszym i najbardziej znanym gatunkiem jest Selenicereus grandiflorus zwany „kwiatem jednej nocy”, „królową nocy”. Ogromny, piękny, biały kwiat o średnicy nawet do 20-30 cm, otwiera się tylko w nocy, roztaczając upojny zapach wanilii. Pędy są bardzo cienkie i długie, wymagające podpory. W mieszkaniach, z zasady, czuje się dobrze. Kwiaty pojawiają się na przełomie lata i jesieni. Selenicereus pteranthus, selenicereus nocny zwany także „księżniczka nocy” jest bardzo podobny do „królowej nocy”, jednakże jego kwiaty są bez zapachu, białe z brązowoczerwonymi działkami.

Selenicereus wielokwiatowy
Selenicereus wielokwiatowy

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Najlepszym podłożem do przesadzania jest mieszanka ziemi doniczkowej lub substratu torfowego z dodatkiem piasku lub żwiru. Młode rośliny przesadzamy co dwa, a starsze co trzy lata.

Światło i temperatura

W ciągu całego roku roślina wymaga jasnego i ciepłego stanowiska, osłoniętego przed ostrym nasłonecznieniem w godzinach południowych.

Podlewanie i nawożenie

Od marca do sierpnia podlewamy regularnie i do chwili zakwitnięcia często zraszamy. Zimą podlewanie ograniczamy do minimum. Zasilamy od kwietnia do sierpnia co 10-12 dni pożywką dla kaktusów.