Archiwa tagu: łubin

Łubin żółty

Dodaj komentarz

Łubin żółty to gatunek rośliny jednorocznej z rodziny bobowatych. Pochodzi z południowo-zachodniej Europy, Afryki Północnej (Algeria, Maroko, Tunezja) i Azji Zachodniej (Izrael, Liban). W Polsce roślina uprawiana i często dziczejąca (efemerofit).

Łodyga

Wzniesiona, prosta, o wysokości przeważnie 25-60 cm.

Kwiaty

Motylkowe, żółte i pachnące, wyrastające w okółkach tworzących grono na szczytach pędów. Występująpodkwiatki, kielich jest głęboko dwuwargowy. Roślina miododajna, kwitnie od czerwca do września.

Liście

Dłoniasto-złożone z 9-11 odwrotnie jajowatych listków.

Owoc

Strąk zawierający ponad 5 długich i matowych nasion.

Korzeń

Ma brodawki korzeniowe, które umożliwiają wiązanie azotu atmosferycznego.

Zastosowanie

Odmiana zawierająca zmniejszoną ilość alkaloidów, zwana słodkim łubinem, jest uprawiana także na paszę.

Doskonały nawóz zielony, wysiewany także jako międzyplon. Znajduje się w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej.

Łubin żółty to roślina trująca.

Łubin żółty

Łubin żółty

Łubin trwały

Dodaj komentarz

Jest to gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej. Aktualnie roślina rośnie dziko dość pospolicie w całej Polsce, głównie na północy i zachodzie kraju, miejscami jest inwazyjna. Czasem uprawiany jako roślina pastewna lub ozdobna (liczne kultywary) ze względu na barwne kwiaty. Status gatunku we florze Polski: kenofit i agriofit.

Dawniej, w niektórych regionach łubinem trwałym nazywano niektóre gatunki innych roślin. Według większości XIX-wiecznych autorów, nazwa łubin stosowana była na Litwie dla rzodkwi świrzepy, łubinem nazywano również gorczycę polną, tzw. ognichę, o złocistożółtych kwiatach. Prawdopodobnie w tym ostatnim znaczeniu użył tej nazwy Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Nazwą „łubin” określano niekiedy dziki, żółtokwitnący gatunek koniczyny.

Łubin trwały to bylina, hemikryptofit. Rośnie na suchych stanowiskach, w pobliżu lasów, na polanach i bezdrożach. Kwitnie od czerwca do lipca. Roślina lekko trująca z powodu zawartości alkaloidów. Istnieją odmiany nietrujące.

Roślina ta lubi miejsca słoneczne, gleby piaszczyste i próchniczne, suche, lub średnio wilgotne. Nie toleruje dużej ilości wapnia w glebie. Uprawia się go z nasion, jest łatwy w uprawie. Po przekwitnięciu rośliny należy ją ściąć, wówczas zakwitnie drugi raz jesienią.

 

Łodyga

Prosta, wzniesiona o wysokości do 150 cm.

Kwiaty

Zebrane w duże grono w górnej części łodygi. Górna warga kielicha jest całobrzega. Kwiaty grzbieciste, duże. Przeważnie fioletowo-niebieskie (od ciemnobłękitnych, przez fioletowe do fioletowopurpurowych), z białym żagielkiem w środku. 10 pręcików zrośniętych w rurkę wokół pojedynczego słupka.

Liście

Dłoniastodzielne, składające się z 9?17 (13?15) lancetowatych listków.

Owoc

Owłosiony strąk zawierający 5?9 nasion. Nasiona lśniące, plamiste, o elipsoidalnym kształcie.

Zastosowanie

Odmiany z niską zawartością alkaloidów uprawiane są jako rośliny pastewne.

W dawnych czasach z nasion łubinu, po usunięciu goryczki wytwarzano mąkę.

Czasami zasiewany na polanach i w lasach na paszę dla dzikich zwierząt.

Często uprawiany jako roślina ozdobna, głównie odmiany o wielobarwnych i dużych kwiatach. Nadaje się na rabaty, do parków, na kwiat cięty (jednak jest krótkotrwały).

Łubin trwały to roślina trująca.

 

Łubin trwały

Łubin trwały

Łubin ogrodowy

Dodaj komentarz

Zakładając, że na każdej, nawet całkowicie jałowej ziemi się pożywi, nazwano tę roślinę z łaciny wilkiem – lupus, i stąd też botaniczna nazwa łubinu ogrodowego brzmi Lupinus hybridus. Mimo groźnie brzmiącej nazwy, roślina jest naprawdę piękna i w dodatku bardzo pożyteczna w ogrodzie, gdyż wzbogaca glebę w azot. Łubin ogrodowy jako wielokrotny mieszaniec z innymi gatunkami zespolił w sobie wszystkie korzystne cechy bardzo dekoracyjnych roślin kwietnikowych. Wyrastające nawet do wysokości 150 cm wzniesione pędy są otoczone bogactwem dłoniastosiecznych liści i zakończone długimi, groniastymi kwiatostanami.

Odmiany są wielobarwne: różowe i białe (var. albicoccineus), różowe i czerwone (var. atricoccineus), purpurowo-fioletowe i białe (var. insignis), ciemnoniebieskie i jasnofioletowe (var. nigrescens), lub jednokolorowe: jasnoróżowe (var. roseus), purpurowe (var. superbus), żółte (var. luteus). Okres najobfitszego kwitnienia przypada na koniec czerwca i lipiec, później kwitnienie słabnie, ale jeżeli nie dopuścimy do masowego wiązania nasion, wycinając przekwitające pędy kwiatostanowe, to możemy wywołać drugie, jeszcze dość obfite, kwitnienie na początku jesieni.

Jak już wspomniano, łubiny udają się na każdej glebie, ale obficie kwitną tylko na umiarkowanie wilgotnej i nie zawierającej wapnia, najlepiej o odczynie kwaśnym (pH 4,5-6).

Ze względu na palowy system korzeniowy łubiny nie znoszą przesadzania i dlatego siejemy je bezpośrednio do gruntu, na początku maja. Kładziemy po 2-3 nasiona w odstępach 30-40 cm. Wielkość nasion łubinu jest bardzo zmienna i w 1 g może ich być od 30 do 70 sztuk.

Łubin ogrodowy - Lupinus hybridus
Łubin ogrodowy – Lupinus hybridus