Inne nazwy: wawrzynośliwa, laurośliwa wschodnia, śliwa wawrzynolistna.

Laurowiśnia wschodnia to gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego, Kaukazu i Azji Mniejszej. W Polsce jest uprawiana.

Wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest odporna na zanieczyszczenia powietrza. Może rosnąć zarówno w słońcu, jak i w zacienieniu. Podczas mroźnych zim zdarza się, że przemarza, nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a szybko wypuści nowe.

Pień

Drzewo lub krzew o wysokości do 6 m.

Kwiaty

Drobne, białe, delikatne, pachnące, zebrane we wzniesione grona. Mają 5-działkowy kielich, 5-płatkową koronę, 1 słupek i liczne pręciki. Kwitnie w maju.

Liście

Zimotrwałe, eliptyczne, całobrzegie i skórzaste. Na górnej stronie są błyszczące i ciemnozielone (przypominają liście laurowe i stąd pochodzi nazwa laurowiśnia).

Owoc

Czarny pestkowiec. U nas owoce zawiązują się rzadko. Bardzo cenna jest otrzymana w Niemczech odmiana Otto Luyken. Ma wyjątkowo dekoracyjne kwiatostany.

Zastosowanie

Laurowiśnia wschodnia to roślina ozdobna. Dość rzadko u nas uprawiana, zapewne z powodu niewystarczającej odporności na silne mrozy. Ma wyjątkowo dekoracyjne, ciemnozielone liście. Wyglądają one bardzo efektownie zwłaszcza jesienią, gdyż utrzymują się bardzo długo na drzewie, w czasie, gdy inne rośliny już zrzucają swoje liście.