Floks (łac. phlox – płomień) nazywany jest też płomykiem. Jako roślinę jednoroczną uprawia się tylko jeden gatunek – floks Drummonda (Phlox drummondii), którego rośliny w zależności od grupy uprawowej osiągają wysokość od 15 do 60 cm.

Floksy wysokie (Gigantea), mające najdłuższe pędy, oprócz tego, że nadają się na kwietniki, bywają też uprawiane na kwiat cięty. Odznaczają się w wazonie trwałością dochodzącą nawet do 14 dni, dzięki stopniowemu rozwijaniu się licznych kwiatów zebranych w gęste kwiatostany wierzchotki.

Floksy wielkokwiatowe (Grandiflora) wyrastają tylko do 40 cm, ale za to kwiaty ich są większe i charakteryzują się bogatszą gamą barw – od białych do ciemnofioletowych, z wszystkimi pośrednimi kolorami. Oprócz odmian jednobarwnych znane są również odmiany o płatkach smugowanych i z tzw. oczkiem – kontrastową plamką u nasady płatków.

Floksy niskie (Nana) osiągają wysokość tylko do 20 cm i są najchętniej sadzone na obrzeżach kwietników, a także w różnych pojemnikach, a nawet skrzynkach balkonowych.

Większość odmian floksów to typowe rośliny kwietnikowe, wyróżniające się długotrwałym kwitnieniem, od końca czerwca aż do jesieni. Kwitnienie to jednak w dużej mierze zależy od pogody, przy czym obfite deszcze, chłody i duża wilgotność podłoża nie sprzyjają rozwojowi kwiatów.

Floksy wymagają gleby żyznej i dość zwięzłej, koniecznie mocno zdrenowanej. Stanowisko dla nich powinno być ciepłe i słoneczne. Nasiona wysiewa się w końcu marca lub na początku kwietnia do inspektu. Po jednorazowym przepikowaniu siewki sadzi się na miejsce stałe w połowie maja, przyjmując dla odmian wysokich rozstawę 30 x 40 cm, a dla niskich 20 x 25 cm. W 1 g znajduje się około 500 nasion.

Floks Drummonda – Phlox Drummondii