Cymbalaria bluszczykowata to gatunek rośliny z rodziny babkowatych (Plantaginaceae), w systemach XX-wiecznych klasyfikowany zwykle do trędownikowatych (Scrophulariaceae). Występuje w Alpach, południowej Europie ipółnocnej Afryce. Do Polski zawleczona w XVIII lub na początku XIX wieku z Włoch, kiedy to zapanowała moda na przypałacowe oranżerie i egzotyczną roślinność. We florze Polski ma status kenofitu (antropofit zadomowiony). Zaaklimatyzowała się zwłaszcza na Śląsku, kwitnie, owocuje i wysiewa się prawie cały rok, praktycznie nie widać że jest to roślina jednoroczna.

Łodyga

Naga, nitkowata, purpurowo nabiegła, gęsto ukorzeniająca się, o długości 10-80 cm.

Kwiaty

Na długich szypułkach, po jednym w kącie liścia, grzbieciste, bez ostrogi ? jedynie z zaokrągloną wypukłością, jasnofioletowe z żółtym środkiem. Kwitnie obficie od maja (kwietnia) do września.

Liście

Soczyste, okrągłosercowate o szerokości 1-3 cm, o nerwacji dłoniastej z 3?7 klapkami ostro zakończonymi, ułożone skrętolegle na długich ogonkach. Jasnozielone, od spodu często purpurowo nabiegłe.

Owoc

Prawie kulista torebka, dojrzewająca w szczelinach skał i murów (roślina geokarpiczna).

Zastosowanie

Roślina ozdobna

Cymbalaria bluszczykowata jest rośliną szybko rosnącą i łatwą w uprawie. Polecana jest na półcieniste miejsca w ogrodach skalnych, na północne ściany murków, na skarpy i cmentarze. Efektownie prezentuje się w skrzynkach balkonowych, szczelinach skalnych i na różnych ogrodowych elementach, jak np. głazy, rzeźby czy schody. Na 1 m? sadzi się 3?4 rośliny, aby osiągnąć zwarte runo. Roślinom należy zapewnić próchnicze i dość wilgotne podłoże. W bezśnieżne zimy pędy wymarzają, lecz wiosną i latem rośliny się łatwo regenerują. Roślina odnawia się przez samosiew i rozłogi. Nowe nasadzenia wykonuje się przy pomocy odciętych, ukorzenionych rozłogów.