Inna nazwa: dziki bez hebd
Bez hebd to gatunek rośliny wieloletniej z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), dawniej także w bzowatych (Sambucaceae) lub przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Rośnie dziko w Europie, Azji Zachodniej, w Turkmenistanie, na Kaukazie i w Afryce Północnej. W Polsce jest dość pospolity na południu. Archeofit i kenofit.
Rośnie w cienistych lasach, zaroślach, zrębach i na przydrożach. Na polach uprawnych sąsiadujących z zaroślami jest chwastem. Kwitnie od czerwca do sierpnia, kwiaty zapylane są przez owady. W zbiorowiskach roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass.Sambucetum ebuli.
Bez hebd to roślina trująca: Cała roślina jest trująca, również owoce są trujące dla ludzi, zjadane są jednak przez niektóre ptaki. U ludzi zatrucie objawia się bólem głowy, wymiotami, biegunką, a nawet utratą przytomności.
Pokrój
Kwiaty
Łodyga
Liście
Owoc
Zastosowanie
Roślina lecznicza
Surowiec zielarski: korzeń (Radix ebuli). Zawiera on saponiny trójterpenowe, substancje o gorzkim smaku, glikozyd cyjanowodorowy, olejki eteryczne.
Zbiór i suszenie: korzeń wykopuje się jesienią lub bardzo wczesną wiosną, kroi na cieńsze kawałki i suszy w suszarni.
Działanie: napotne, moczopędne, przeczyszczające, podobne do dzikiego bzu czarnego.
Przecier z surowych owoców hebdu działa silnie przeciwgrzybiczo, ale tylko zewnętrznie przy grzybicy paznokci. Dla osiągnięcia efektu stosować należy przez kilka dni.