Bluszcz himalajski to gatunek wiecznie zielonego pnącza należący do rodziny araliowatych (Araliaceae).

Występuje przeważnie na wilgotnej glebie w cieniu, na wys. 1000?3000 m n.p.m.

Wspina się po skałach i pniach drzew za pomocą korzeni przybyszowych.

Występuje w Afganistanie, Bhutanie, Chinach, Indiach, Nepalu, Laosie, Birmie, Tajlandii, Wietnamie.

Roślina kwitnie od października do kwietnia.

Jest to roślina trująca – wszystkie jej części są trujące, ponieważ zawierają saponiny (np. hederynę), które działają drażniąco na skórę i spojówki oka, a po spożyciu wywołują zaburzenia przewodu pokarmowego i układu nerwowego. Może dochodzić do hemolizyerytrocytów.

Wyróżnia się dwie odmiany:

• Hedera nepalensis K. Koch var. sinensis (Tobler) Rehder – występuje w Chinach;
• Hedera nepalensis var. nepalensis.

 

Łodyga

Płożąca się lub pnąca do wysokości 30 m przy pomocy korzonków przybyszowych.

Liście

Zimozielone, skrętoległe, z wierzchu ciemnozielone, błyszczące, pod spodem jaśniejsze, nagie, skórzaste, lancetowate, owalne, do klapowanych (klapy nieparzyste, zazwyczaj 3, trójkątne), u nasady sercowate do klinowatych, szczyt nieco zaostrzony lub tępy.

Kwiaty

Obupłciowe, drobne, 5-krotne, zebrane w baldachowatewiechy. Szypułki kwiatowe (długości 7?12 mm) i kwiatostanowe owłosione. Kielich całobrzegi, niepodzielony. Płatki korony żółte. Pręcików 5, pylniki 1?2 mm długości. Szyjka słupka krótka, pojedyncza.

Owoce

Pestkowce, spłaszczone, 5?7 mm długie, 5?10 mm szerokie, o barwie pomarańczowej do czerwonej.

Zastosowanie

Bluszcz himalajski to roślina ozdobna, rzadko używana jako roślina okrywowa lub ozdobne pnącze w ogrodach i parkach. Wytrzymałość na mrozy podobno duża (do 8 strefy USDA).

Bluszcz himalajski