Inne nazwy: jabłoń rajska, płonka

Jabłoń dzika jest gatunkiem jabłoni rosnącym dziko w niemal całej Europie. W Polsce występuje rzadko na niżu i w niższych położeniach górskich.

Drzewo to kwitnie w maju równocześnie z rozwojem liści. Kwiaty są przedsłupne i owadopylne. Rośnie w zaroślach, lasach liściastych i mieszanych oraz na ich obrzeżach. Zwykle nieliczna na stanowiskach.

Jabłoń dzika rośnie bardzo wolno.

Pokrój

Krzew lub małe drzewo o wysokości do 10 m z nielicznymi cierniami. Na bok od pędów głównych odstają równomiernie prawie pod prostym kątem krótkie i sztywne gałązki nadające roślinie kolczasty wygląd. Gałązki jabłoni dzikiej są czerwonobrunatne, pączki pojedyncze, ze śladami owłosienia. Starsze drzewa mają obfite i grube pędu skrócone, a kora złuszcza się nierównomiernie.

Kwiaty

Jabłoń dzika ma kwiaty dość duże, zebrane w baldachokształtne kwiatostany. Mają 5-działkowy kielich i 5 białych z różowym zabarwieniem płatków korony, słupek złożony z 5 owocolistków i liczne pręciki z żółtymi pylnikami.

Liście

Ulistnienie skrętoległe, liście szerokoeliptyczne do jajowatych, spiczaste, karbowano-piłkowane; zwykle z 4-5 parami łukowatych nerwów bocznych, od spodu wypukłych; z wierzchu nagie, nieco pomarszczone, ciemnozielone, od spodu jasnozielone, nagie do filcowato owłosionych; ogonki zwykle krótsze niż liście. Przylistki dość wcześnie odpadające.

Owoce

Na krótkich szypułkach, jabłkowate, kuliste, zielone do żółtych, często zaczerwienione, na szczycie zagłębione. Owoce jabłoni dzikiej są kwaśne i twarde. Nasiona jasnobrązowe.

Zastosowanie

Jabłoń dzika była używana dawniej na podkładki dla szlachetnych odmian jabłoni.

Roślina lecznicza

Jabłoń ta jest gatunkiem leczniczym.

Jabłoń dzika