Archiwum kategorii: Rośliny pnące

Zroślicha stopowcowa

Zroślicha stopowcowa (Syngonium podophyllum) jest gatunkiem rośliny z rodziny obrazkowatych.

Roślina ta pochodzi z tropikalnych obszarów Ameryki Środkowej, a także północnych rejonów Ameryki Południowej. Jest uprawiana jako roślina ozdobna. W swoim naturalnym środowisku jest to kilkumetrowej długości pnącze, które wspina się po pniach drzew tropikalnej dżungli oraz czepiające się ich korzeniami. Odmiany, które są uprawiane w mieszkaniach osiągają wysokość do około 1,5 m. W ciągu roku w mieszkaniu zroślicha przyrasta około 30 cm oraz wytwarza 6?7 liści. Liście tej rośliny są pojedyncze, długoogonkowe i zazwyczaj strzałkowate. Zazwyczaj osiągają do 30 cm długości . U dziko rosnącej formy tego gatunku liście są ciemnozielone, bez wybarwień. Uprawiane odmiany mają liście w różnych odcieniach zieleni. Często są one jasnozielone ( zazwyczaj z różnego rodzaju jaśniejszymi wybarwieniami). Liście stanowią główne walory ozdobne zroślichy stopowcowej. Kwiaty tej rośliny są drobne, zielonkawe i zebrane w kolbę okrytą purpurowo-czerwoną pochwą. Uprawiane w mieszkaniu odmiany zroślichy nie zakwitają (jedynie czasami zdarza się to starszym i dobrze pielęgnowanym roślinom).

Zroślicha stopowcowa, jako pnącze, wymaga jakiejś podpory. Ziemia powinna być próchniczna – systematycznie podlewana. Rośliny o jasnych liściach z wybarwieniami wymagają dobrze oświetlonego miejsca, zaś te z ciemnozielonymi liśćmi mogą rosnąć w miejscu mniej oświetlonym. Latem temperatura nie powinna przekraczać 24°C, zaś zimą nie powinna być niższa od 15°C. Roślina ta wymaga wilgotnego powietrza.

Latem roślinę tę należy podlewać obficie 2?3 razy w tygodniu, zaś zimą należy do robić dużo rzadziej. Do podlewania używać miękkiej wody o temperaturze pokojowej. W celu zapewnienia odpowiedniej wilgotności doniczkę z rośliną należy ustawić w większym pojemniku ze stale wilgotnym torfem. Ponadto należy codziennie spryskiwać roślinę wodą. Zakurzone liście trzeba przecierać wilgotną szmatką. Latem można podać roślinie słabą dawką nawozów wieloskładnikowych rozpuszczonych w wodzie. Jeżeli po kilku latach uprawy zroślicha stanie się nieładna, można ją przyciąć na wysokości około 20 cm (wówczas wypuści nowe pędy). Roślinę tę przesadza się rzadko – jedynie w razie konieczności. Podczas prac przy tej roślinie należy zachować ostrożność – sok ma własności parzące (powoduje pieczenie oraz działa drażniąco na skórę).

Rozmnażanie tej rośliny odbywa się przez sadzonki lub przez odkłady. Ukorzenianie sadzonki z wykorzystaniem ukorzeniacza wykonuje się w mnożarce przy temperaturze 18°C. Najłatwiej przyjmują się sadzonki z wierzchołków pędów.

Zroślicha stopowcowa

Zroślicha stopowcowa

Opornik łatkowaty

Opornik łatkowaty (Pueraria montana (Lour.) Merr. var. lobata (Willd.) Maesen & S. M. Almeida ex Sanjappa & Predeep) jest odmianą gatunku Pueraria montana. Jest to pnącze z rodziny bobowatych.

Roślina ta naturalnie występuje w Azji południowo-wschodniej, a także na wyspach Oceanii. Gatunek ten został zawleczony do południowej Afryki, Ameryki Północnej i Środkowej,  centralnej Azji, Kaukazu oraz na Ukrainę. Roślina ta jest chwastem.

Opornik łatkowaty jest pnączem o drewniejącej łodydze, której długość sięga 30 m. W górnej części jest owłosione. Liście opornika są trójlistkowe oraz mają duże, szerokojajowate listki. Kwiaty tego pnącza są barwy purpurowej i są zebrane w grona długości do 30 cm. Wyrastają one w kątach liści. Owoc tej rośliny to owłosiony strąk o długości blisko 5 cm, który zawiera kilka nasion. Korzeń opornika jest duży i bulwiasty.

Opornik łatkowaty jest rośliną leczniczą. Surowcem zielarskim są wysuszone korzenie oraz czasami kwiaty. Korzeń jest stosowany od czasów starożytnych (w chińskiej medycynie) w leczeniu migreny, alergii, niewydolności naczyń wieńcowych, nadciśnienia tętniczego, biegunki. Stosowany jest także w leczeniu choroby alkoholowej oraz przeziębienia, grypy oraz gorączki. Pnącze to jest bogate w izoflawonoidy.

Jest to także roślina włóknista – w Chinach gatunek ten był wykorzystywany jako źródło włókna tekstylnego oraz olinowania.

Inna nazwa: kudzu

Opornik łatkowaty

Opornik łatkowaty

Dławisz okrągłolistny

Dławisz okrągłolistny (Celastrus orbiculatus) jest gatunkiem liściastego pnącza z rodziny dławiszowatych. Występuje naturalnie w Japonii, południowo?wschodnich Chinach, Japonii, a także na Półwyspie Koreańskim. Gatunek ten został introdukowany do USA.

Roślina ta jest bujnym pnączem o bardzo dużym przyroście rocznym. Dorasta nawet do 10 m wysokości. Dławisz okrągłolisty ma pojedyncze, szerokoodwrotnie?jajowate liście, które są okrągławe z lekko wyciągniętym zaostrzonym wierzchołkiem. Długość liścia wynosi około 5?10 cm. Brzeg liścia tego pnącza jest karbowano?piłkowany. Kwiaty pojawiają się zazwyczaj od maja do czerwca. Są one bardzo drobne i niepozorne. Skupione są nielicznie w wiechach i mają barwę białą. Owoce tego pnącza są kuliste o średnicy do 8 mm. Początkowo są one schowane w żółtych torebkach. Jesienią dojrzewają i wówczas mają kolor czerwony. Nasiona są barwy brązowej (w każdym owocu jest około 6 nasion).

Dławisz okrągłolistny uprawiany jest jako roślina ozdobna. Gatunek ten jest wysoko tolerancyjny w stosunku do gleby. Dlatego też znosi miejsca zacienione, ponadto wykazuje wysoką mrozoodporność.

Dławisz okrągłolistny

Dławisz okrągłolistny

Czepota puszysta

Czepota puszysta (Uncaria tomentosa, Willd., DC.), która jest zwana także zwyczajowo: koci pazur jest gatunkiem pnącza należącego do rodziny marzanowatych.

Roślina ta pochodzi z północnej i zachodniej części Ameryki Południowej, Środkowej oraz Karaibów.

Czepota puszysta to duża liana, która dorasta do 30 m wysokości. Łodyga tego pnącza jest czworokanciasta (młoda omszona, starsza naga). Roślina ta liście ma sercowate do jajowatych, które są krótkoogonkowe z czerwonawym nerwem głównym oraz dwoma kolcami u nasady. Kwiaty czepoty są zebrane w główkowate kwiatostany, które wyrastają z kątów liści. Korona jest nietrwała, pomarańczowa i osiąga do 8 mm długości. Ponadto posiada cztery pręciki i jeden słupek. Owoc tej rośliny jest w formie torebki.

Czepota puszysta jest rośliną leczniczą, którą od wieków stosują plemiona indiańskie ze względu na właściwości lecznicze. Roślina ta pomaga zwiększyć odporność organizmu (obecność alkaloidów oksoindolowych, które pobudzają zwiększanie ilości fagocytów oraz wykazującą zdolność hamowania agregacji płytek krwi).

Surowcem zielarskim tej rośliny są liście, kora i korzeń. To właśnie z nich produkuje się preparaty lecznicze.

W USA i Kanadzie, gdzie szerzej przebadano substancje aktywne czepoty, pewne preparaty otrzymywane z tej rośliny są dopuszczone do handlu jako tzw. suplementy żywieniowe. W Polsce preparaty z tej rośliny nie są uznane za leki, ale występują na rynku jako suplementy diety (w herbatach ziołowych, paście do zębów oraz w kapsułkach).

Czepota puszysta

Czepota puszysta

Winobluszcz pięciolistkowy

Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia) jest gatunkiem silnie rosnącego pnącza ozdobnego z rodziny winoroślowatych.

W stanie naturalnym występuje m.in. w Gwatemali, Meksyku, USA oraz w Kanadzie. Roślina ta jest także szeroko rozpowszechniona w uprawie. W wielu miejscach jest naturalizowana.

Winobluszcz pięciolistkowy jest wysokim pnączem samoczepnym o młodych pędach o zabarwieniu czerwonym. Z węzłów tego pnącza wyrastają wąsy z 5 do 8 rozgałęzieniami, które są zakończone przylgami. Liście tej rośliny są pięciolistkowe i zielone. Od spodu są szarozielone. Jesienią zabarwiają się na czerwono. Listki osiągają do 10 cm długości. Ponadto są ząbkowane na brzegu i zazwyczaj nagie. Kwiaty tej rośliny są drobne i niepozorne. Owocami tego pnącza są granatowe jagody, których średnica wynosi około 6 mm.

Winobluszcz pięciolistkowy ma niewielkie wymagania glebowe i jest odporny na zanieczyszczenia.

Roślina ta zwana jest także dzikim winem.

Winobluszcz pięciolistkowy

Winobluszcz pięciolistkowy

Rdestówka Auberta

Inna nazwa: rdest Auberta

Rdestówka Auberta jest gatunkiem rośliny z rodziny rdestowatych. W stanie naturalnym występuje w zachodnich Chinach. W Polsce jest uprawiany i przejściowo dziczejący (efemerofit). Gatunek bywa uznawany za tożsamy zrdestówką bucharską.

Roślinę tę rozmnaża się z odkładów. Ze względu na silny przyrost masy wymaga silnych podpór. Jest Odporny na zanieczyszczenia w miastach i rejonach przemysłowych. W surowe zimy może przemarzać, lecz na wiosnę szybko odrasta.

Wymaga miejsc nasłonecznionych lub półcienistych. Wymaga żyznej gleby, w odróżnieniu od innych gatunków rdestówek toleruje glebę o odczynie zasadowym.

Pokrój

Szybkorosnące pnącze (do 8 m rocznie).

Kwiaty

Delikatne, białe, drobne i niepozorne, zebrane w długie, luźne wiechy o długości do 30 cm, słabo pachnące. Kwitnie od lipca do późnej jesieni.

Łodyga

Cienkie, elastyczne pędy wiją się lewoskrętnie wokół podpór do wysokości ok. 15 m.

Liście

Pojedyncze, sercowate, krótkoogonkowe.

Zastosowanie

Rdestówka Auberta jest uprawiana od 1899 roku jako roślina ozdobna. Jest najszybciej rosnącym pnączem w naszym klimacie. Szybki wzrost i wytwarzanie ogromnej masy zieleni są największą jego zaletą. Nadaje się szczególnie na obsadzanie nieładnych ogrodzeń oraz wszędzie tam, gdzie zależy nam na szybkim zasłonięciu terenu.

Rdestówka Auberta

Rdestówka Auberta