Archiwum kategorii: Drzewa i krzewy

Korkowiec amurski

Dodaj komentarz

Korkowiec amurski (Phellodendron amurense Rupr.) jest gatunkiem drzewa z rodziny rutowatych.

Pochodzi ze wschodniej Rosji, północnych Chin, Korei, Japonii oraz Mandżurii. Drzewo to jest uprawiane jako roślina ozdobna m.in. w Polsce. Na obszarze swojego naturalnego występowania rośnie w dolinach rzek oraz w lasach liściastych i mieszanych.  Drzewo to jest bardzo wytrzymałe na mróz. Korkowiec amurski kwitnie w czerwcu. Owocuje zazwyczaj co 2 lata. Rośnie szybko i żyje do 300 lat.

Korkowiec amurskie jest drzewem o wysokości do 15 m. Ma nisko osadzoną i spłaszczoną koronę. Zaczyna owocować w wieku 5 lat. Pąki tego drzewa są małe, ukryte w nasadach ogonków liściowych. Kora korkowca jest jasnoszara, korkowa i głęboko spękana. Młode gałązki mają barwę żółtawoszarą. Ulistnienie tego drzewa jest nakrzyżległe. Liście są pierzaste. Mają one przejrzyste gruczoły na brzegu. Żółkną one jesienią. Po roztarciu pachną terpentyną. Korkowiec amurski jest rośliną dwupienną. Kwiaty tego drzewa są żółtozielone, rozdzielnopłciowe i niepozorne. Są one także zebrane w wiechy. Owocem korkowca amurskiego jest czarny pestkowiec, który zasycha po dojrzeniu. Długo utrzymuje się na drzewie (nawet do wiosny). Pestkowiec ma średnicę około 1 cm. Ma on kulisty albo gruszkowaty kształt. Zawiera 5 nasion.

Drewno korkowca amurskiego używane jest do wyrobu mebli oraz nart. Korę tego drzewa przerabia się na korek. Łyko korkowca zawiera taninę, którą stosuje się w farbiarstwie.

Korkowiec amurski

Korkowiec amurski

Śnieguliczka biała

Dodaj komentarz

Śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus Duhamel) jest gatunkiem krzewu z rodziny przewiertniowatych.

Roślina ta pochodzi z Ameryki Północnej. Występuje ona tam od Kalifornii po Alaskę. W Europie Środkowej jest rośliną uprawną oraz zdziczałą.

Śnieguliczka biała jest krzewem, którego wysokość wynosi około 1?3 m. Gałęzie tej rośliny są prosto wzniesione, cienkie oraz czworokanciaste. Liście są niebieskawozielone i okrągławoeliptyczne. Mają one około 4 cm długości, są pojedyncze lub klapowane. Kwiaty tego krzewu są różowo-białe, dzwonkowate oraz zebrane w szczytowe nibykłosy.

Śnieguliczka biała jest rośliną miododajną. Jej kwiaty rozwijają się przez całe lato. Dlatego też pszczoły mogą długo zbierać nektar. Roślina ta ma drobny, 5-ząbkowy kielich, 5-łatkową, beczułkowatą, owłosioną wewnątrz koronę,1 słupek oraz 5 pręcików. Owocem tej rośliny są charakterystyczne, białe i gąbczaste jagody.

Śnieguliczka biała jako roślina ozdobna jest często uprawiana w parkach, na skwerach oraz w ogrodach. Roślina ta jest bardzo wytrzymała na mrozy i suszę. Rośnie dobrze na bardzo jałowych, suchych oraz kamienistych glebach. Krzew ten łatwo rozmnaża się z odrostów korzeniowych.

Inna nazwa: śnieguliczka białojagodowa

Śnieguliczka biała

Śnieguliczka biała

Rododendron wczesny

Dodaj komentarz

Rododendron wczesny (Rhododendron ×praecox hort) jest sztucznie otrzymanym mieszańcem dwóch gatunków różaneczników: R. ciliatum oraz R. dauricum.

Jest to krzew o luźnym pokroju osiągający po 10 latach uprawy wysokość około 1,2 – 2 m. Liście tej rośliny są pojedyncze, zimozielone, eliptyczne, skórzaste i orzęsione. Mają one długość do 6 cm. Rododendron ma kwiaty lejkowate i fioletoworóżowe (na wewnętrznej stronie są jaśniejsze). Mają one średnicę wynoszącą 3?4,5 cm.

Rododendron wczesny jest uprawiany głównie jako roślina ozdobna w ogrodach oraz parkach. To jeden z najwcześniej zakwitających krzewów ozdobnych i zakwita już pod koniec zimy oraz wczesną wiosną (marzec?kwiecień). Kwitnie bardzo obficie.

Roślina ta wymaga słonecznego stanowiska. Dobrze rośnie na glebie o odczynie obojętnym oraz na glebie wapiennej. Krzew ten wytrzymuje mróz do ?23 °C.

Wiosną i latem należy roślinę nawozić wieloskładnikowymi nawozami (niewielką dawką). W czasie dłuższych upałów krzew musi być podlewany. Także przed zimą należy obficie go podlewać. Rododendron wczesny nie wymaga cięcia.

Inna nazwa: różanecznik wczesny

Rododendron wczesny

Rododendron wczesny

Pieris kwiecisty

Dodaj komentarz

Pieris kwiecisty jest  gatunek rośliny z rodziny wrzosowatych.

Pochodzi z Ameryki Północnej.

Jest w wielu krajach, również w Polsce, uprawiany jako roślina ozdobna.

Roślina wieloletnia i nanofanerofit.

Pieris kwitnie w kwietniu i maju.

Cała roślina jest lekko trująca.

Przy doustnym spożyciu powoduje wymioty, skurcze i duszność.

Jest szczególnie niebezpieczna dla zwierząt, które zjadają ją nie rozpoznając jej trujących własności.

Pokrój

Pieris kwiecisty jest zawsze zielonym krzewem o szerokokrzaczastym pokroju i luźnych gałęziach. Osiąga wysokość do 1 m.

Kwiaty

Zebrane w podwójne wzniesione grona o długości do 12 cm. Kwiaty są białe, beczułkowate.

Liście

Liście tej rośliny są pojedyncze, podługowatolancetowate i błyszczące. Młode liście są intensywnie czerwone, potem stają się ciemnozielone.

Owoce

Drobne, brązowe torebki.

Uprawa

Pieris kwiecisty to gatunek cieniolubny, wręcz źle rosnący w pełnym słońcu, które może poparzyć jego liście.

Najlepsze dla niego jest miejsce pod drzewami lub krzewami i osłonięte przed chłodnymi, zimowymi wiatrami.

Wymaga gleby kwaśnej i próchnicznej.

Nie jest w pełni mrozoodporny.

Nie wymaga przycinania.

W pierwszym roku po posadzeniu należy go podlewać, a na zimę okryć chochołem ze słomy.

Wokół sadzonki podłoże grubo ściółkuje się, co sprzyja utrzymywaniu wilgoci w glebie i chroni korzenie przed przemarzaniem.

Gdy już dobrze się rozrośnie jest bardziej odporny na suszę i przemarzanie.

Przed zimą wymaga obfitego nawadnia, podlewa się także w okresie zimy gdy ziemia rozmarza.

Rozmnaża się poprzez nasiona lub sadzonki otrzymywane z wierzchołkowych pędów.

Pieris kwiecisty

Pieris kwiecisty

Jałowiec sabiński

Dodaj komentarz

Inne nazwy: jałowiec sawiński, jałowiec sawina

Jałowiec sabiński jest gatunkiem krzewu iglastego z rodziny cyprysowatych.

Pochodzi z  gór południowej Europy oraz Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Kaukazu a także z Afryki Północnej.

W Polsce roślina bardzo rzadka na naturalnych stanowiskach.

Jałowiec sabiński jest krzewem, nanofanerofitem.

W Polsce występuje jako relikt, na nasłonecznionych, trudno dostępnych, południowych stokach.

Owoce dojrzewają w drugim roku.

Największą zdolność kiełkowania (46%) uzyskują po ciepło-chłodnej stratyfikacji (15/3 °C) i podsuszeniu. Charakterystyczny dla jałowca sawinia jest silny i nieprzyjemny zapach spowodowany obecnością sabinolu.

Liczba chromosomów 2n = 22.

Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Powoduje mdłości, pobudzenie, zaburzenia rytmu serca, duszności, skurcze macicy i paraliż układu nerwowego. Już 6 kropli olejku z tego jałowca uważane jest za dawkę śmiertelną.

Kultywary

  • Glauca ? igły i łuski niebieskozielone, zimą rudziejące. Ma rozłożysty pokrój i szybko rośnie;
  • Blaue Donau ? igły zielononiebieskie. Niski krzew o szybkim wzroście, osiągający wysokość ok. 0,5 m i szerokość 1,5 m;
  • Tamariscifolia ? ma szarozielone zabarwienie i słabszy wzrost. Starsze okazy osiągają do 1 m wysokości. Ich gałęzie dachówkowato zachodzą na siebie;
  • Variegata ? końce niektórych pędów ma przebarwione na biało. Rośnie słabiej od typowego gatunku.

Pokrój

Jałowiec sabiński to płożący się nisko po ziemi, silnie rozgałęziony na boki krzew. Pędy niemal okrągłe na przekroju, pokładające się i podnoszące.

Liście

Ulistnienie w tej roślinie jest naprzeciwległe. Liście są trójkątnie-jajowate, przylegające do gałązek, łuskowate. Mają długość 1?3 mm i zachodzą na siebie dachówkowato.

Szyszki

Szyszki wyrastają na haczykowato zagiętej szypułce, zwisające czarne szyszkojagody.

Zastosowanie

Roślina ozdobna

Jałowiec sabiński jest uprawiany jako roślina ozdobna w ogródkach i parkach. Nadaje się do ogrodów skalnych, na murki, w trawnikach. Roślina ta jest bardzo wytrzymała na niekorzystne warunki środowiska. Typowy gatunek rośnie bardzo silnie i szybko, osiągając wysokość do 1 m i kilka metrów średnicy. Istnieją odmiany wolniej rosnące i mniejsze.

Roślina lecznicza

Jałowiec sabiński dawniej był używany jako roślina lecznicza, głównie do wykonywania maści rozgrzewających skórę oraz w celach poronnych, co niejednokrotnie spowodowało śmierć kobiety.

Jałowiec sabiński

Jałowiec sabiński

Chamedafne północna

Dodaj komentarz

Chamedafne północna jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny wrzosowatych.

Jest jedynym przedstawicielem rodzaju chamedafne.

Jest rośliną trującą.

Roślina ta występuje w borealnej strefie półkuli północnej ? na północy Ameryki Północnej, w północnej Azji i północno-wschodniej Europie.

Jest bardzo pospolita na dalekiej północy, np. na Syberii i w Skandynawii.

W Polsce jest reliktem polodowcowym i jest bardzo rzadka (występuje jedynie w nielicznych miejscach w północno-wschodniej części kraju).

Występuje na torfowiskach wysokich i w rzadkich, podmokłych lasach.

To roślina kwasolubna.

Występuje w częściowo zacienionych miejscach.

Chamedafne północna jest rośliną wieloletnią, chamefitem.

Kwitnie od kwietnia do czerwca.

Przez nasiona rozmnaża się jednak rzadko, głównie rozmnaża się wegetatywnie.

Pokrój

Chamedafne północna to zimozielona krzewinka o wzniesionych pędach długości do 100 cm.

Kwiaty

Zebrane w jednostronne, zwieszające się z gałązek grona. Wyrastają pojedynczo na krótkich szypułkach w kątach liści. Kwiaty obupłciowe, 5-krotne, o niezrośniętych działkach kielicha. Korona zrosłopłatkowa, beczułkowatego kształtu, biała, o długości 4?7 mm. Pylniki 10 pręcików otwierają się szczeliną na dzióbku. Słupek pojedynczy, górny.

Liście

Ulistnienie skrętoległe, liście eliptyczne lub podługowate, ostro zakończone, drobno ząbkowane, podobne do liści wierzby kruchej. Mają szerokość 5?15 mm i na spodniej stronie pokryte są brązowymi łuskami. Są skórzaste i zimozielone.

Owoc

Pękająca 5 klapami torebka.

 

 

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową.

Jest bardzo rzadka, występuje tylko na nielicznych stanowiskach (w 2006 r. doliczono się ich 9), na których przeważnie utworzono rezerwaty przyrody.

Jej populacje liczą od kilkudziesięciu do kilkuset osobników.

Jest jedną z głównych osobliwości przyrodniczych Drawieńskiego Parku Narodowego.

Głównym zagrożeniem dla tej rośliny jest osuszanie torfowisk.

Chamedafne północna

Chamedafne północna