Konitrut błotny to gatunek rośliny z rodziny babkowatych (Plantaginaceae), dawniej umieszczany zwykle w trędownikowatych (Scrophulariaceae), czasem w osobno wyodrębnianej rodzinie Gratiolaceae. Zasięg gatunku obejmuje Europę południową, środkową i wschodnią, rejon Kaukazu i Azji środkowej. W Polsce gatunek dość rzadki zarówno na niżu jak i w niższych położeniach górskich.

Jest to roślina trująca. W dawkach trujących konitrut wywołuje, poza silną biegunką, wysypki i wykwity skórne. Zawiera glikozyd gracjolinę działającą hemolitycznie, tj. rozpuszczającą czerwone krwinki, co wywołuje ostre zapalenie śluzówki żołądka i jelit u koni. Zwierzęta na pastwisku zwykle omijają konitrut z powodu jego gorzkiego smaku. Zatrucia u zwierząt występują tylko wtedy, gdy roślina ta występuje w sianie. Najbardziej wrażliwe na zatrucie konitrutem są konie, stąd jego polska nazwa.

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do października. Rośnie w miejscach wilgotnych ? na łąkach, bagnach, przy rowach i na brzegach wód stojących lub wolno płynących. Preferuje glebę nieco wapienną. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Cnidion dubii.

Łodyga

Dęta, w górze czterokanciasta, w dole obła, wzniesiona, naga, pojedyncza lub gałęzista. Pod ziemią pełzające kłącze wytwarzające rozłogi.

Kwiaty

Wyrastają pojedynczo w kątach liści na szypułkach krótszych od przysadek. Są białe, jasnoróżowe, czerwonawo nabiegłe, z żółtą, długą rurką, w górze brunatnawą, wewnątrz owłosioną. Korona wargowa. Kielich o działkach lancetowatych, ogruczolonych, pręciki 4, w tym 2 zwykłe i 2 pręciki nitkowate, niedorozwinięte (prątniczki).

Liście

Ulistnienie nakrzyżległe, lancetowate, w górze na brzegu odlegle piłkowane, u nasady wpół obejmujące łodygę; gruczołowato kropkowane. Liście zaostrzone, z 3 nerwami, około 3,5 cm długości i 1 cm szerokości.

Owoc

Jajowata torebka .

Nasiona

Nasiona podłużne, pomarszczone.

Zastosowanie

W medycynie ludowej był stosowany jako środek przy chorobach skóry i hemoroidach.