Inna nazwa: wawrzynek główkowaty

Wawrzynek główkowy to gatunek krzewu należący do rodziny wawrzynkowatych. Występuje dziko w południowej i środkowej Europie. W Polsce (gdzie osiąga północno-zachodnią granicę zasięgu) znaleźć go można na Wyżynie Lubelskiej, Wyżynie Sandomierskiej i w Kotlinie Sandomierskiej.

Roślina objęta jest ścisłą ochroną gatunkową. Gatunek umieszczony na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) i na obszarze Polski uznany za gatunek zagrożony wyginięciem (kategoria zagrożenia V).

Cała roślina jest trująca.

Kwitnie w maju i czerwcu. Ze względu na długą rurkę kwiaty są zapylane przez długopyszczkowe trzmiele i motyle. Siedlisko: widne bory sosnowe i zarośla, nasłonecznione stoki. Preferuje suche, jałowe, bogate w węglan wapnia gleby. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnychgatunek charakterystyczny dla klasy Erico-Pinetea.

Pokrój

Niski, słabo rozgałęziony, zimozielony krzew lub krzewinka, wysokości 10-50 cm.

Kwiaty

Różowe lub białe, wonne, długości 1,3 cm, zebrane w szczytowych główkach po 5-10 sztuk.

Liście

Ciemnozielone, od spodu sinozielone, lancetowate, długości 1-2 cm i szerokości 3-5 mm, skórzaste, całobrzegie, na szczycie ostro zakończone.

Owoce

Żółtobrunatne  pestkowce.

Pędy

Płożące, cienkie, szarobrunatne.

Zastosowanie

Wawrzynek główkowy to roślina ozdobna ? chętnie sadzona w ogródkach skalnych. Wymaga słonecznego miejsca, stale wilgotnej i próchnicznej gleby. Rozmnaża się przez sadzonki lub przez odkłady. Źle znosi przesadzanie.