Bylina do 2 m wysokości; łodyga bruzdowana, górą rozgałęziona; liście odziomkowe duże, do 1 m długie, długoogonkowe, stępione z obu końców; kwiatostan gałęzisty, wiechowaty; kwitnie od czerwca do sierpnia; owoc ? orzeszek.

Występowanie:wilgotne łąki, zbiorniki wodne, rowy.

Właściwości:korzeń szczawiu zawiera: flawonoidy, garbniki, antrazwiązki, związki żelaza, żywice, cukry, sole mineralne, witaminy: B, C, K, P, PP. Ma właściwości: przeciwkrwotoczne, przeciwobrzękowe, bakteriobójcze, ściągające, antyseptyczne, przyspieszające gojenie.

Zastosowanie weterynaryjne

Sok odciśnięty z korzenia lub odwar z korzenia podaje się zwierzętom domowym przy biegunkach, nieżytach górnych dróg oddechowych, krwawieniach wewnętrznych i profilaktycznie ? zwierzętom młodym, słabowitym i rachitycznym.

Okłady z utartego korzenia stosuje się przy trudno gojących się ranach, owrzodzeniach, wykwitach skórnych.

Parzona kasza ze szczawiem lancetowatym i odwar z kory kruszyny są skutecznym środkiem w przewlekłych biegunkach.

Odwar z korzenia szczawiu, tataraku i siemienia lnianego podaje się wychudzonym zwierzętom dla pobudzenia łaknienia.

Szczaw lancetowaty