Smagliczka nadmorska (Lobularia maritima) nazywa się też lobularią – od łacińskiej nazwy rodzaju Lobularia, a dawniej rozpowszechniona była jeszcze inna jej nazwa łacińska – Alyssum.

Roślina ta jest najbardziej typową rośliną obwódkową. Wyrasta najwyżej do 20 cm, ma silnie rozgałęzione pędy, które są wprawdzie skąpo ulistnione, ale za to bardzo bogato ukwiecone – drobne, czteropłatkowe kwiaty, zebrane są w dość gęste, wydłużone grona. Kwiaty są przeważnie białe lub fioletowe, rzadziej różowe, zawsze intensywnie pachnące miodem i chętnie odwiedzane przez pszczoły.

Smagliczka kwitnie od czerwca do jesieni, ale po pierwszym obfitym kwitnieniu trzeba przyciąć przekwitające kwiatostany. Smagliczkę można sadzić w ogrodach skalnych, na skarpach, a także obsiewać nią miejsca po tulipanach lub narcyzach pozostawionych w glebie na drugi rok.

Na każdej glebie smagliczka dobrze rośnie, byle ta gleba była dostatecznie lekka i przepuszczalna, najlepiej w miejscach w pełni nasłonecznionych. Nasiona wysiewa się bezpośrednio do gruntu już w początkach kwietnia i po wzejściu przerywa się siewki, pozostawiając rośliny w odstępach 10-15 cm. Nasiona smagliczki są drobne, spłaszczone, brązowe; w 1 g mieści się ich około 3500.

Smagliczka nadmorska – lobularia maritima