Skalnica gronkowa to gatunek rośliny należący do rodziny skalnicowatych.

Rozwój: bylina,chamefit. Kwitnie od czerwca do lipca, zapylana jest przez muchy.

Występuje w Azji (Iran, Turcja, Kaukaz) i we wschodniej, środkowej i południowej Europie. W Polsce występuje w Tatrach, w Pieninach, na Babiej Górze i na Podhalu, gdzie schodzi z gór wzdłuż dolin rzek. W Tatrach jest pospolita. Rzadko spotykana jest też w Bieszczadach. Poza tym obszarem spotyka się ją rzadko, tylko na pojedynczych stanowiskach na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej.

Siedlisko: preferuje podłoże wapienne, ale rośnie też na granicie. Jest gatunkiem arktyczno-alpejskim. Występuje głównie na skałkach,piargach, niskich murawach, w kosówce. Jest wytrzymała na suszę ? w grubych liściach magazynuje wodę. Rozmnaża się nie tylko przez nasiona, ale również wegetatywnie ? na krótkich rozłogach wytwarzane są różyczki liściowe, które mogą być roznoszone przez zwierzęta, wodę i wiatr. W Tatrach występuje od regla dolnego aż po piętro turniowe.

Liczba chromosomów 2n= 28.

W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Saxifrago-Festucetum versicoloris i związku zespołów (All.)Potentillion caulescentis.

Skalnica gronkowa jest objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Zagrożeniem jest naturalna sukcesja ekologiczna, w wyniku której skalnica gronkowa zostaje zagłuszona przez inne rośliny oraz wykopywanie jej okazów do sadzenia w ogródkach przydomowych. Według Światowej Unii Ochrony Przyrody gatunek zagrożony (kategoria zagrożenia LR).

Pokrój

Typowa roślina poduszkowa, tworząca silnie zbite, niziutkie darnie.

Kwiaty

Kwiaty zebrane w wiechę lub podbaldach na szczycie łodyżki kwiatostanowej. Wyrastają na długich szypułkach. Ich nagi kielich składa się z 5 jajowatych działek zielonej barwy, korona z 5 białych płatków 2-3 krotnie wiekszych od działek kielicha, nakrapianych drobniutko czerwonymi plamkami. Wewnątrz okwiatu 10 pręcików i jeden słupek z dwoma szyjkami.

Łodyga

Wzniesione, słabo ulistnione i nierozgałęzione łodyżki kwiatostanowe osiągają wysokość do 40 cm.

Liście

Grube, sinawozielonej barwy, długości 1-5 cm, owalne i wydłużone, o drobno piłkowanych brzegach i orzęsionej nasadzie. Szczyt liści tępy, lub zaostrzony. Liście przy ziemi tworzą zbitą różyczkę liściową składającą się z liści i krótkich, płonnych łodyżek. Na górnej stronie liści występują charakterystyczne, małe dołeczki, tzw. wypotniki, pokryte płytkami wapienia. Największe skupienie tych płytek wapienia znajduje się wokół brzegów liści, nadając im białą barwę. Liście na łodydze kwiatostanowej są mniejsze od liści przyziemnej różyczki i bardziej wydłużone. Ustawione są naprzemianlegle, rzadko.

Owoc

Mieszki zawierające bardzo lekkie nasiona, wysypujące się przy drobnych nawet drganiach lub podczas wiatru.

Zastosowanie

Skalnica gronkowa jest uprawiana jako roślina ozdobna. Szczególnie nadaje się do alpinarium, gdzie moze być uprawiana nie tylko w gruncie, ale również w szczelinach skał, na murkach. Wymaga przepuszczalnej gleby o odczynie zasadowym (z dodatkiem wapieni) oraz słonecznego stanowiska. W uprawie oprócz formy typowej występują kultywary różniące się wielkością i barwą kwiatów, np. `Rosea` ma jaskrawe, bladoróżowe kwiaty, `Minima` to forma karłowa o bardzo małym wzroście. Rozmnaża się ją z nasionlub przez podział darni (jesienią).