Bylina, do 1 m wysokości; łodyga pojedyncza, prosta, sztywna, wewnątrz pusta, rzadko owłosiona, słabo rozgałęziona, ulistniona skrętolegle; liście odziomkowe jajowate, tępo zakończone, piłkowane, liście łodygowe lancetowate, ostro piłkowane; kwiaty złocistożółte w koszyczkach zebranych w wiechowate grona; kwitnie od czerwca do września; owoc ? niełupka.

Występowanie:widne lasy, zarośla, obrzeża pól i dróg.

Właściwości:ziele nawłoci zawiera: polisacharydy, flawonoidy, kwasy wielofenolowe, olejek eteryczny, garbniki, żywice, śluzy, cukry, saponiny, gorycze, sole mineralne. Ma właściwości: moczopędne, przeciwzapalne, bakteriobójcze, ściągające, odtruwające, przeciwbólowe, przeciwwirusowe, uszczelniające, przeciwnowotworowe, uspokajające, przeciwgrzybicze.

Zastosowanie weterynaryjne

Odwar z ziela nawłoci stosuje się w chorobach nerek, pęcherza i dróg moczowych, zatruciach i zaburzeniach pokarmowych, krwawieniach wewnętrznych z przewodu pokarmowego, krwawych biegunkach, pryszczycy.

Okłady i kompresy z odwaru z ziela stosuje się przy stanach zapalnych mięśni, ścięgien, porażeniach mięśniowych, oparzeniach, owrzodzeniach, trudno gojących się i ropiejących ranach, czyrakach, guzach ropnych, owrzodzeniach pęcin, nużycy i świerzbie.

Wlewy dopochwowe z odwaru z ziela nawłoci z dodatkiem propolisu są stosowane w schorzeniach narządów rodnych.

Wyciąg olejowy z ziela nawłoci służy do pędzlowania zmian chorobowych skóry, w pryszczycy, różycy, chronicznych egzemach, stanach zapalnych skóry, trudno gojących się ranach, owrzodzeniach, liszajach i innych dermatozach o podłożu bakteryjnym i grzybiczym.

Ziele podane w większych dawkach działa toksycznie. Przed podaniem go zwierzęciu należy uzgodnić dawkę w porozumieniu z weterynarzem.

Nawłoć pospolita