Archiwa tagu: nawłoć pospolita występowanie

Nawłoć pospolita

Inne nazwy zwyczajowe (dawne i ludowe): polska mimoza, złota dziewica, złota rózga, złotnik, włoć, prosiana włoć, głowienki czerwone, urasz.

Nawłoć pospolita to gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych. Występuje w Europie i Azji. Jest pospolity w całej Polsce.

Rośnie na polanach, w zaroślach i widnych lasach, na miedzach, suchych łąkach i wrzosowiskach.

Roślina trująca: Roślina szkodliwa dla bydła domowego ? może powodować zatrucia, objawiające się gorączką, obrzękami i nadmiernym wydalaniem moczu. Roślina miododajna. Kwitnie od lipca do września.

W górach rośnie podobny gatunek ? nawłoć alpejska, który dochodzi aż do piętra turniowego. Przez niektórych botaników uważany jest za podgatunek nawłoci pospolitej (Solidago virgaurea subp. alpestris (Waldst. & Kit. ex Willd.) Gremli).

Łodyga

Wysokość do 1 m wzniesiona, sztywna, pojedyncza, naga lub rzadko owłosiona. Wewnątrz jest pusta, na powierzchni ma czerwone wybarwienia.

Kwiaty

Drobne, żółte, zebrane w koszyczki (od 5 do 14 kwiatków w jednym koszyczku), a te w wiechowate kwiatostany na szczycie łodygi. Listki okrywy kwiatostanu szeroko obrzeżone, niejednakowe. Kwiaty przedprątne, zapylaneprzez motyle i muchówki. Brzeżnekwiaty języczkowe, żeńskie, znacznie dłuższe od listków okrywy koszyczka. Kwiaty środkowe są obupłciowe, rurkowe.

Liście

Odziomkowe jajowate lub eliptyczne, zwężające się przy łodydze w oskrzydlony ogonek, brzegi tępo piłkowane. Liście na środku łodygi ogonkowe, w górnej części łodygi bezogonkowe, lancetowate z zaostrzonym końcem. Wszystkie liście z rzadka owłosione, zmniejszające się ku wierzchołkowi łodygi.

Owoc

Słabo żebrowane niełupki z puchem kielichowym, rozsiewane przez wiatr (anemochoria).

Kłącze

Z rozgałęzionego kłącza wyrasta w pierwszym roku wegetacji tylko różyczka liści.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski: ziele (Herba Solidaginis) zawiera garbniki, kwasy organiczne, saponiny, olejki eteryczne oraz flawonoidy, wśród których najważniejsze to: rutyna i kwercetyna.

Zbiór i suszenie: zbiera się górne części (ok. 25 cm) pędów w okresie kwitnienia, przy ładnej pogodzie i suszy w cieniu (najlepiej w suszarni).

Działanie: moczopędne, ściągające, przeciwzapalne. Wewnętrznie jest stosowana przy stanach zapalnych dróg moczowych, kamicy nerkowej, skazie moczanowej, pomocniczo w chorobach reumatycznych, nadciśnieniu. Zewnętrznie przy trudno gojących się ranach i owrzodzeniach skóry, stanach zapalnych jamy ustnej i gardła.

Nawłoć pospolita

Nawłoć pospolita

Nawłoć pospolita – zastosowanie weterynaryjne

Bylina, do 1 m wysokości; łodyga pojedyncza, prosta, sztywna, wewnątrz pusta, rzadko owłosiona, słabo rozgałęziona, ulistniona skrętolegle; liście odziomkowe jajowate, tępo zakończone, piłkowane, liście łodygowe lancetowate, ostro piłkowane; kwiaty złocistożółte w koszyczkach zebranych w wiechowate grona; kwitnie od czerwca do września; owoc ? niełupka.

Występowanie:widne lasy, zarośla, obrzeża pól i dróg.

Właściwości:ziele nawłoci zawiera: polisacharydy, flawonoidy, kwasy wielofenolowe, olejek eteryczny, garbniki, żywice, śluzy, cukry, saponiny, gorycze, sole mineralne. Ma właściwości: moczopędne, przeciwzapalne, bakteriobójcze, ściągające, odtruwające, przeciwbólowe, przeciwwirusowe, uszczelniające, przeciwnowotworowe, uspokajające, przeciwgrzybicze.

Zastosowanie weterynaryjne

Odwar z ziela nawłoci stosuje się w chorobach nerek, pęcherza i dróg moczowych, zatruciach i zaburzeniach pokarmowych, krwawieniach wewnętrznych z przewodu pokarmowego, krwawych biegunkach, pryszczycy.

Okłady i kompresy z odwaru z ziela stosuje się przy stanach zapalnych mięśni, ścięgien, porażeniach mięśniowych, oparzeniach, owrzodzeniach, trudno gojących się i ropiejących ranach, czyrakach, guzach ropnych, owrzodzeniach pęcin, nużycy i świerzbie.

Wlewy dopochwowe z odwaru z ziela nawłoci z dodatkiem propolisu są stosowane w schorzeniach narządów rodnych.

Wyciąg olejowy z ziela nawłoci służy do pędzlowania zmian chorobowych skóry, w pryszczycy, różycy, chronicznych egzemach, stanach zapalnych skóry, trudno gojących się ranach, owrzodzeniach, liszajach i innych dermatozach o podłożu bakteryjnym i grzybiczym.

Ziele podane w większych dawkach działa toksycznie. Przed podaniem go zwierzęciu należy uzgodnić dawkę w porozumieniu z weterynarzem.

 Nawłoć pospolita
Nawłoć pospolita