Lulek czarny to roślina zielna, roczna lub dwuletnia, z burakowatym korzeniem i wzniesioną łodygą ulistnioną do samej góry, osiągającą wysokość 40-80 cm, rzadko ponad 1 m. Liście odziomkowe są ogonkowe, podługowatojajowate i zatokowo pierzastowrębne, natomiast liście łodygowe, wpół obejmujące łodygę, są jajowate, grubo zatokowo ząbkowane i podobnie jak łodyga, gruczołowato owłosione. Okres kwitnienia lulka czarnego trwa od czerwca do września. Brudnożółte kwiaty z rurkowato-dzwonkowatymi, 5-działkowymi kielichami i lejkowatą, 5-płatkową koroną są poprzecinane fioletowymi żyłkami i zwykle zabarwione purpurowo u podstawy. Tworzą jednostronny, osadzony bardzo blisko łodygi, klosowaty kwiatostan. W owocu, dwukomorowej torebce z wieczkiem, znajduje się do 200 nasion, podobnych do nasion maku. Cała roślina wydziela nieprzyjemny zapach. Lulek czarny ma właściwości lecznicze.

Występowanie:z rejonu śródziemnomorskiego rozprzestrzenił się do Europy Środkowej; na przydrożach, zboczach, ugorach, gruzowiskach, wysypiskach, przychaciach, w ogrodach. W Polsce pospolity na nizinach i w niższych położeniach górskich.

Trucizna: we wszystkich częściach rośliny, zwłaszcza w korzeniach L-hioscyjamina, atropina i L-skopolamina. Zatrucia zdarzają się stosunkowo rzadko, zazwyczaj na skutek pomylenia korzenia z korzeniem skorzonery (wężymordu) lub nasion z nasionami maku.

Działanie trucizny: pobudzające ośrodkowy układ nerwowy, z wpływem na korę mózgowia, międzymózgowie i rdzeń przedłużony. Działa porażająco na układ przywspółczulny (wpływ obwodowy) przez oddziaływanie na wszystkie cholinergiczne zakończenia nerwowe.

Objawy zatrucia to:pobudzenie psychomotoryczne objawiające się niepokojem ruchowym, pobudzenie ogólne, zawroty głowy i nudności, rzadko wymioty, bóle głowy, wielomówność, euforia, silnie wzmożona ruchliwość, halucynacje, zaburzenia koordynacji ruchów, drgawki. Nasilenie stanów pobudzenia aż do napadów szału, przyśpieszenie i pogłębienie ruchów oddechowych, kołatanie serca, szybsze tętno, wzrost ciśnienia tętniczego krwi, szerokie i sztywne źrenice, zaburzenia widzenia i mowy; czerwona, sucha i gorąca skóra, podwyższona temperatura ciała.

Pierwsza pomoc w przypadku zatrucia: wywołać wymioty, uspokoić, jak najszybciej odwieźć do szpitala.

Leczenie: płukanie żołądka za pomocą dobrze naoliwionego zgłębnika, węgiel aktywowany. Jako odtrutka swoista fizostygmina 2 mg co 20 minut aż do ustąpienia objawów (zaburzeń czynności układu oddechowego, drgawek, stanu ciężkiego odurzenia, zaburzeń rytmu serca). W okresie pobudzenia środki uspokajające. Przeciwko stanowi pobudzenia i drgawkom benzodiazepina lub barbiturany, przy śpiączce i zaburzeniach czynności układu oddechowego sztuczne oddychanie, środki wspomagające funkcjonowanie tego układu. Obniżenie temperatury ciała, np. mokrymi okładami. Rokowanie na ogół pomyślne.

Lulek czarny