Archiwa tagu: kaktus

Mamilaria

Dodaj komentarz

Pędy Mammillarii są kuliste, żebra są prawie niewidoczne, ponieważ całkowicie pokryte są małymi brodawkami. Ciernie z zasady są białe, tylko u kilku gatunków czerwone. Drobne, liczne kwiaty pojawiają się w kształcie wianuszków; są one typowe dla mamilarii i stanowią jej szczególny urok. Z kwiatów powstają jaskrawoczerwone owoce, które mogą przetrwać nawet pół roku. Dzięki nim kaktusy te pozostają aktywne przez dłuższy czas po przekwitnieniu. Gatunki o gęstych cierniach wymagają słonecznych i ciepłych stanowisk. I odwrotnie, kaktusy o małej ilości cierni potrzebują miejsc półcienistych. Mamilaria łatwo rozmnaża się przez podział pędów bocznych – odrostów lub z nasion. U gatunków wypuszczających biały sok odrosty można oddzielać tylko w okresie wegetacji.

Mamilaria
Mamilaria

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Przesadzamy co dwa lata do żyznego, przepuszczalnego podłoża z dodatkiem żwirku ceglanego lub innego porowatego materiału.

Światło i temperatura

Im bardziej kaktusy są obrośnięte cierniami i włoskami, tym więcej potrzebują ciepła i światła. Wyraźnie zielone gatunki należy chronić przed bezpośrednim nasłonecznieniem. W okresie zimowym potrzebują miejsc chłodnych (6-10°C).

Podlewanie i nawożenie

Gatunki o gęstych cierniach są bardzo wrażliwe na nadmierną wilgotność. Latem podlewamy tylko w upalne dni, rano, tak, aby podłoże wyschło do wieczora. W okresie spoczynku zimowego nie podlewamy wcale. Zasilamy tylko latem, raz w miesiącu.


Echinocereus

Dodaj komentarz

Echinocereusy są bardzo popularne wśród miłośników kaktusów. Odznaczają się małymi rozmiarami roślin, ale stosunkowo dużymi, barwnymi liśćmi. Przeważająca liczba gatunków nie przekracza 20 cm wysokości. Mają stosunkowo duże kwiaty, często o średnicy nawet do 12 cm, które czasami zachowują trwałość przez tydzień lub dłużej. Barwa kwiatów jest różna: żółta, pomarańczowa, różowa i czerwona. Gęsto obrośnięte cierniami pędy odpowiednio pielęgnowanych echinocereusów dobrze się rozgałęziają.

Echinocereus
Echinocereus

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Młode rośliny przesadzamy co roku lub co dwa lata, zaś starsze co trzy lata do zwykłej ziemi do kaktusów z domieszką piasku i gliny.

Światło i temperatura

Gatunkom nie posiadającym gęstych cierni należy zapewnić w ciągu całego roku słoneczne stanowisko. Latem rośliny można wystawić na zewnątrz. Gatunki z dużą ilością cierni potrzebują stanowisk słonecznych i przewiewnych. W okresie zimowym echinocereusy wymagają stanowisk chłodnych (do 5°C), suchych i jasnych. Niektóre gatunki wytrzymałe są nawet na lekkie mrozy.

Podlewanie i nawożenie

Latem echinocereusy podlewamy regularnie, natomiast zimą nie podlewamy wcale. W okresie wegetacji zasilamy co 14 dni pożywką dla kaktusów. Od lipca zaprzestajemy nawożenie.


Echinokaktus Grusona

Dodaj komentarz

Echinokaktus Grusona może osiągnąć średnicę 1 m. Jest spokrewniony z gatunkiem Echinocactus ingens, osiągającym jeszcze większe rozmiary. Do roku 1846 w ogrodzie botanicznym Kew Garden w Anglii znajdował się okaz echinokaktusa Grusona o średnicy 3 m, ważący 2 tony. Młode egzemplarze są bardzo atrakcyjne i nadają się do uprawy w mieszkaniu. Oprócz pięknego kulistego kształtu jego ozdobą są również jasne, żółtozielone ciernie. Kwitną tylko duże, stare egzemplarze; żółte kwiaty wyrastają z wełnistych wierzchołków.

Echinokaktus Grusona
Echinokaktus Grusona

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Sadzimy do uniwersalnego, lekkiego, prze-znaczonego dla kaktusów podłoża. Młode rośliny przesadzamy co roku, starsze co trzy do pięciu lat – najlepiej w zimie.

Światło i temperatura

W ciągu całego roku roślinie należy zapew?nić jasne i słoneczne stanowisko, najlepiej na parapecie okna o południowej wystawie. W okresie zimowym temperatura pomieszczenia nie powinna przekraczać w dzień 15°C, zaś w nocy 12°C.

Podlewanie i nawożenie

Latem, w słoneczne, upalne dni podlewamy regularnie, nie dopuszczając jednak do zatrzymywania się wody na dnie doniczki. Zimą natomiast nie można dopuścić do całkowitego wyschnięcia podłoża. Zasilamy tylko latem, co dwa-trzy tygodnie.

Dużą popularność wśród miłośników kaktusów gatunek ten zawdzięcza w pierwszym rzędzie swemu kulistemu kształtowi i wspaniałym cierniom. W niektórych krajach, na przykład w Niemczech, nazywany jest „fotelem teściowej”.


Szlumbergera, kaktus bożonarodzeniowy, zygokaktus, grudnik

Dodaj komentarz

Wyróżniamy wiele mieszańców tego gatunku, które kwitną w okresie trwania krótkich dni zimowych. Dlatego też często kaktusy te nazywamy grudnikiem lub kaktusem bożonarodzeniowym. Rośliny mateczne pochodzą z tropikalnych lasów Brazylii. Pąki kwiatowe kaktusa bożonarodzeniowego tworzą się na wierzchołkach członów (segmentów) podobnych do liści, w zasadzie tylko pod warunkiem, że roślina przeszła okres spoczynku, podczas którego młode człony mogły dostatecznie wyrosnąć.

Szlumbergera
Szlumbergera

Sposób pielęgnacji szlumbergery:

  • Luty-marzec: okres spoczynku – po przekwitnieniu, na początku lutego, roślina wymaga spoczynku; temperatura pomieszczenia powinna wówczas wynosić 10-15°C, a podlewanie należy przeprowadzać bardzo oszczędnie.
  • Kwiecień-czerwiec: okres wzrostu – w połowie marca roślinę przesadzamy, a od początku kwietnia stopniowo zaczynamy podlewać bardziej obficie. Gdy zauważymy, ze rozpoczyna się okres wzrostu zaczynamy zasilać dowolną pożywką w płynie dla roślin doniczkowych.
  • Lipiec-sierpień: okres spoczynku – w tym okresie ponownie następuje okres spoczynku, w czasie którego zawiązują się pąki kwiatowe. Podlewamy wówczas oszczędnie i nie zasilamy.
  • Wrzesień: wznowienie wzrostu – od września podlewamy stopniowo coraz obficiej i zasilamy co 14 dni. Do momentu zakwitnienia roślinę zraszamy. Doniczki z roślinami szlumbergery mogą w ciągu całego roku znajdować się w tym samym miejscu, tylko latem trzeba je osłaniać przed bezpośrednim nasłonecznieniem. Po zawiązaniu się pąków kwiatowych nie można roślin przestawiać, gdyż może to spowodować zrzucenie pąków.


Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Mieszańce szlumbergery lubią podłoże piaszczyste, próchniczne, o odczynie kwaśnym (pH 5-6). Mniejsze rośliny przesadzamy co roku, większe co dwa-trzy lata, najlepiej w połowie marca.

Światło i temperatura

Rośliny wymagają temperatury 10-15°C. Lubią miejsca jasne, jednak nie bezpośrednio nasłonecznione.

Podlewanie i nawożenie

Do podlewania używamy wyłącznie wody miękkiej. Podlewamy tylko w określonych okresach, uważając jednak, aby nie dopuścić do przywlędnięcia segmentów (członów). Nadmiar wilgoci w okresie spoczynku może doprowadzić do gnicia i śmierci rośliny.


Epifylum

Dodaj komentarz

Gatunki epifylum, które spotykamy w uprawie są najczęściej mieszańcami. Czyste gatunki botaniczne znaleźć można tylko w kolekcjach bądź stanowiskach naturalnych. Jak wspomniano w uprawie powszechnie uprawiane są mieszańce, które powstały w wyniku krzyżowania nie tylko między gatunkami w obrębie tego samego rodzaju, ale także jako efekt krzyżowania z innymi gatunkami i rodzajami epifitycznymi. Wszystkie występują pod nazwą Epiphyllum hybridum hort. Wyróżniają się bardzo dużymi kwiatami o barwach: białej, żółtej, różowej, pomarańczowej i czerwonej w różnych odcieniach. Obfite kwitnienie przypada na wiosnę, od marca do czerwca-lipca. Kwiaty są niezwykle piękne. Po kwitnieniu z zasady wymagają przesadzania, gdyż charakteryzują się bardzo szybkim wzrostem. W okresie od listopada do połowy lutego przechodzą okres spoczynku.

Epifylum
Epifylum

Rozmnażanie

Odcięty segment przed umieszczeniem w piaszczystym, równomiernie wilgotnym podłożu należy przez kilka dni pozostawić na wolnym powietrzu w celu obeschnięcia i zabliźnienia się miejsc cięcia. Zabezpiecza to sadzonki kaktusów przed zagniwaniem.

Luty

Pod koniec lutego rozpoczyna się okres wegetacji. Wówczas rośliny epifylum potrzebują dużo światła (jednak nie bezpośredniego nasłonecznienia) i stopniowo coraz więcej wilgoci. Gdy pojawią się pąki kwiatowe podlewać należy bardziej obficie i nie przestawiać roślin, ponieważ może to spowodować zrzucanie przez nie pąków.

Lipiec

Po przekwitnieniu rozpoczyna się okres spoczynku. W tym czasie najlepiej wystawić roślinę na zewnątrz, w ocienione miejsce. Pod koniec sierpnia rośliny przesadza się i stopniowo coraz obficiej podlewa.

Październik

Stopniowo należy ograniczać podlewanie. W okresie zimowego spoczynku roślinom należy zapewnić chłodne miejsce i podlewać tylko od czasu do czasu.


Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Przesadzamy co roku lub co dwa lata, w drugiej połowie sierpnia, do ziemi próchniczej z domieszką piasku, nie zawierającej wapnia. Przesadzamy ostrożnie, aby nie uszkodzić korzeni.

Światło i temperatura

Roślinie należy zapewnić stanowisko jasne, lecz nie bezpośrednio nasłonecznione, najlepiej w pobliżu okna ze wschodnią lub zachodnią wystawą. Latem można ją trzymać w ocienionym miejscu w ogrodzie lub na balkonie. Zimą potrzebuje chłodnego miejsca o temperaturze 12°C.

Podlewanie i nawożenie

Informacje o podlewaniu podano w pierwszej części artykułu o epifylum. Wodę przed podlewaniem należy zmiękczyć. Zasilamy co 14 dni pożywką dla kaktusów od początku marca do końca września.


Opuncja

Dodaj komentarz

Wyróżniamy ponad 300 gatunków opuncji. Niektóre gatunki są bardzo tolerancyjne na zimno i przy odpowiednim zabezpieczeniu przed śniegiem i deszczem mogą przetrwać na zewnątrz. Niektóre gatunki opuncji osiągają wysokość do kilku metrów i dlatego nie nadają się do uprawy w mieszkaniu. Istnieją jednak gatunki, wyrastające zaledwie do 50 cm, przez cały rok mogą więc być uprawiane na parapecie okiennym.

Opuncja figa indyjska
Opuncja figa indyjska

Oputia ficus-indica – opuncja figa indyjska oraz niektóre inne gatunki dostarczają jadalnych, stosunkowo smacznych owoców, które niegdyś stanowiły dla mieszkańców Ameryki Północnej i Południowej pożywienie. Do Europy opuncje zostały przywiezione w czasie wypraw Krzysztofa Kolumba. Obecnie, w warunkach naturalnych, zdziczałe opuncje można spotkać w Australii, Afryce oraz całej południowej Europie. Na Środkowym Wschodzie opuncje są używane jako rośliny żywopłotowe; cierniste, płaskie człony opuncji są najlepszą bronią przeciwko nieproszonym gościom. Człony opuncji pokryte są utworami, zwanymi glochidami; są to drobne haczykowato zakończone ciernie, które po wbiciu się w skórę są bardzo trudne do usunięcia. Kwiaty opuncji mogą być żółte, pomarańczowe lub czerwone. Pojawiają się jednak dopiero na starszych roślinach. Wszystkie opuncje rozmnażają się bardzo łatwo. Płaski człon wystarczy wstawić do ziemi, a w szybkim czasie ukorzeni się. Rozmnażanie z nasion również nie nastręcza żadnych trudności. Przed wysianiem, duże nasiona opuncji należy namoczyć na około 8 godzin w letniej wodzie.

Pielęgnacja i uprawa

Podłoże i przesadzanie

Opuncje należy przesadzać co dwa-trzy lata do żyznej, przepuszczalnej, gliniastej ziemi.

Światło i temperatura

Opuncja lubi stanowiska ciepłe i słoneczne. Zimą wymaga stanowiska chłodnego, ale również jasnego. Gatunki odporne na mróz mogą pozostać na zewnątrz, ale wówczas należy je zabezpieczyć przed wilgocią.

Podlewanie i nawożenie

Latem podlewamy regularnie, zimą, jeśli roślinę trzymamy w chłodnym miejscu, prawie nie podlewamy. Zasilamy wiosną i latem raz w miesiącu pożywką dla kaktusów.