Owoce dyni olbrzymiej (Cucurbita maxima) są jadalne, natomiast owoce dyni zwyczajnej (Cucurbita pepo) są dzięki wymyślnym kształtom i barwom, strawą raczej dla oka. Te liczne odmiany to wdzięczne rośliny okrywowe, pnące się do góry tylko do 1,5 m, ale za to silnie rozrastające się na boki. Duże, szerokojajowate liście tworzą w ogrodzie rozległą zieloną plamę, ale główną ozdobą są owoce o różnych kształtach i barwach, które po zasuszeniu mogą być oryginalnym uzupełnieniem różnych kompozycji i dekoracji. Bywają one nazywane tykwami. Kształty ich są kuliste, gruszkowate, butelkowate, mają powierzchnię gładką lub brodawkowatą. Mogą być żółte, pomarańczowe, białe, zielone lub wielobarwne – w paski, w kropki, w cętki.

Dynia ozdobna nadaje się do okrywania pryzm kompostowych, a także gleby na zagonach dla ochrony jej przed wysychaniem i zachwaszczeniem.

Dynię ozdobną można wysiewać już w kwietniu do doniczek na oknie i po ustąpieniu wiosennych przymrozków sadzić do gruntu, lub też w połowie maja siać bezpośrednio na miejsce stałe. Gleba powinna być zasobna w próchnicę i zawsze dostatecznie wilgotna. Najlepiej jeśli jest świeżo nawieziona obornikiem. W czasie wzrostu rośliny powinny być jeszcze dodatkowo zasilane roztworem nawozów mineralnych lub gnojówką.

Nasiona są duże i płaskie; wig jest ich około 12.

Dynia olbrzymia – Cucurbita maxima