Bylica pontyjska jest gatunkiem rośliny z rodziny astrowatych.
Rodzimym obszarem występowania tej rośliny jest środkowa, południowa i wschodnia Europa oraz część Azji (Syberia, Kazachstan oraz Chiny).
Bylica pontyjska rozprzestrzeniła się także poza tym obszarem.
Można ją spotkać w innych rejonach Europy oraz w Ameryce Północnej.
W Polsce jest to rzadka roślina.
Bylica pontyjska jest rośliną trującą.
Jest gatunkiem zagrożonym w Polsce.
Bylica pontyjska
Inne nazwy: bylica estragon, draganek, estragon, bylica głupich.
Bylica draganek jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny astrowatych. Dziko występuje w Azji, południowo-wschodniej Europie i Ameryce Północnej. W wielu krajach jest uprawiana. Status gatunku we florze Polski: gatunek uprawiany, kenofit i efemerofit.
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do października. Siedlisko: spotykana czasem w stanie dzikim przy drogach, budynkach, na rumowiskach. Lubi stanowiska nasłonecznione, gleby próchniczne i wilgotne. Liczba chromosomów 2n= 18.
W czasie surowych zim w Polsce może przemarzać (strefy mrozoodporności 6-9). Dlatego też przez zimą ścina się ją przy ziemi i okrywa. Najłatwiej rozmnażać roślinę przez podział starszych roślin wykopanych w tym celu w kwietniu lub maju. Każda oddzielona sadzonka powinna mieć pęd z korzeniami. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy odchwaszczać i podlewać.
Kształtem i wysokością zbliżona do bylicy piołun, lecz słabiej rozkrzewiona.
Prosta, na wpół zdrewniała, wysokość do 150 cm.
Lancetowate lub równowąskie, zaostrzone, całobrzegie, lekko zwisające.
Koszyczki osadzone wzdłuż gałązek szczytowych, nieco mniejsze niż u bylicy piołun, zebrane w luźne wiechy.
Bylica draganek jest uprawiana jako roślina przyprawowa.
Najczęściej stanowi składnik mieszanek ziołowych.
Surowiec zielarski: ziele estragonu (Herba Dracunculi), w jego skład wchodzą olejki eteryczne do 0,8% (m.in. estragol), gorycze, garbniki, karoteny i dużo soli mineralnych, w tym jod.
Zbiór i suszenie: ziele zbiera się następnego roku. Należy ściąć pędy długości 20-30 cm przed kwitnieniem (kolejne zbiory w miarę odrastania pędów) i suszyć związane w niewielkie pęczki.
Działanie: działa lekko moczopędne, wzmaga wydzielanie soków trawiennych i uzupełnia braki witaminy A. Stosuje się go przy kuracjach wzmacniających, przy braku apetytu lub też przy zaburzeniach żołądkowych. Jednak jego działanie jest słabe, stąd też używa się go najczęściej w mieszankach ziołowych.
Bylica draganek
Bylica pospolita to gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Rodzime obszary jego występowania to Europa, znaczna część Azji oraz Algieria i Tunezja. Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się również w innych rejonach świata. W Polsce gatunek pospolity.
Bylina, chamefit. Kwitnie od lipca do września, jest wiatropylna. Ma intensywny zapach. Siedlisko: zarośla, przydroża, brzegi wód, także zbocza górskie (piargi) do wysokości 1600 m n.p.m. Roślina azotolubna i ruderalna. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Artemisietea vulgaris, Ass. Arctio-Artemisietum.
Roślina trująca: w większych ilościach jest toksyczna.
Liczba chromosomów 2n= 16.
Bylica pospolita
Inne nazwy: piołun, wermut, psia ruta, absynt, bielica piołun
Bylica piołun to gatunek rośliny z rodziny astrowatych (Asteraceae Dum.). Piołun jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej. Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki. Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się także gdzieniegdzie w innych rejonach. Po odkryciu Ameryki został tam zawleczony jako roślina uprawiana w celach leczniczych, gdzie zaczął się rozprzestrzeniać samorzutnie. Obecnie można go spotkać w stanie dzikim w Ameryce Północnej oraz Centralnej. W niektórych regionach Polski jest pospolity. Status gatunku we florze Polski: archeofit.
Bylina, chamefit. Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne. Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O.Onopordetalia, Ass. Potentillo-Artemisietum. Liczba chromosomów 2n=18.
Surowiec zielarski: ziele piołunu (Herba Absinthii), liść piołunu (Folium Absinthii). Piołun zawiera olejek lotny składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu, ponadto związki goryczkowe, flawonoidy i garbniki.
Działanie: pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym. Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie. Stosowany jako lewatywa zwalcza owsicę. Ma silne działanie.
Przetwór: nalewka (Tinctura Absinthii), wyciąg alkoholowy (Tinctura amara).
Jest to od dawna znana jako roślina lecznicza oraz przyprawa ? znano ją już w starożytnym Egipcie (wspominana m.in. w papirusie Ebersa ok. 1550 p.n.e.), Grecji i Rzymie. Ze względu na intensywny gorzki smaki silny aromat jako przyprawę stosuję się go rzadko i w małych ilościach. W średniowieczu wykorzystywany był czasem do aromatyzowania piwa i miodów pitnych. Obecnie służy głównie do sporządzania gorzkich likierów żołądkowych i wermutów oraz do aromatyzowania wódek. Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z piołunu jest absynt.
Liście piołunu zawierają m.in. absyntynę (gorycz glikozydową), anabsyntynę i olejek lotny zawierający głównie tujon. Pite w formie nalewki lub palone, najczęściej jako ekstrakt, wykazują lekkie działanie psychodeliczne.
Bylica piołun