Bylina do 50 cm wysokości, o specyficznym zapachu; łodyga ogruczolona, zwykle nie rozgałęziona; liście dolne w różyczce, odwrotnie jajowate, grube, całobrzegie, nieco owłosione; koszyczki kwiatowe duże, pojedyncze na końcach rozgałęzień; kwiaty złociste; kwitnie od czerwca do sierpnia; owoc ? niełupka z puchem kielichowym.

Roślina chroniona.

Równorzędne zastosowanie w weterynarii ma surowiec pochodzący z arniki łąkowej hodowanej w ogrodach.

Występowanie: obrzeża lasów górskich, łąki, połoniny, rzadko na niżu.

Właściwości:surowiec (kwiaty, korzeń) zawiera: flawonoidy, olejek eteryczny, fitosterole, cholinę, inulinę, laktony seskwiterpenowe, karotenoidy, kwasy organiczne, śluzy, saponiny, sole mineralne (żelazo, potas). Mają działanie: bakteriobójcze, moczopędne, przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, przyspieszające gojenie, przeciwobrzękowe, pobudzające.

Zastosowanie weterynaryjne

Odwar z kwiatów arniki stosuje się jako środek pobudzający pracę serca, zwłaszcza u zwierząt chorych, starych i ciężko pracujących; jest on pomocny przy niestrawnościach, nieżytach układu pokarmowego i moczowego.

Drobno posiekany korzeń arniki dodaje się zwierzętom do karmy w chorobie motyliczej (u bydła, owiec i kóz) i w krwiomoczu.

Okłady i kompresy z odwaru z koszyczków kwiatowych arniki zebrane w początkowym okresie kwitnienia, stosuje się przy stanach zapalnych stawów, ścięgien, przy mięśniochwacie porażeniowym u koni, owrzodzeniach o różnym podłożu (?myszy”, ?grudy”, ?parchy”), krwiakach, stłuczeniach, zwichnięciach, obrzękach pourazowych, uszkodzeniach ciała i skóry, oparzeniach, czyrakach, wylewach podskórnych, ropiejących ranach kopyt i racic. Kompresy lub przymoczki z odwaru z kwiatów arniki stosuje się w stanach zapalnych oczu (?paskudnik”).

Roślina toksyczna. Wewnętrznie stosować ostrożnie.

Arnika górska