Szarłat jest to tropikalna roślina afrykańska, która dobrze się u nas zadomowiła. Jej oryginalne kwiatostany sprawiają, że cieszy się ona sporym zainteresowaniem. W uprawie znajdują się przede wszystkim dwa gatunki – szarłat zwisły (Amaranthus caudatus), o wyraźnie zwisających kwiatostanach, oraz szarłat wiechowaty (Amaranthus paniculatus), o typowo wzniesionych wiechach kwiatowych.

Wysokość szarłata zwisłego wynosi ok. 1 m, a jego obficie ulistnione pędy zakończone są przewieszonymi, długimi wiechami, złożonymi z drobnych czerwonopurpurowych kwiatów, zebranych w małe kłoski.

Szarłat wiechowaty jest nieco wyższy niż szarłat zwisły, dochodzi nawet do 1,5 m, a jego karmazynowoczerwone kwiaty, osadzone na sztywnych, wzniesionych pędach, zebrane są w okazałe, zbite wiechy.

W Polsce oba te gatunki kwitną od lipca do późnej jesieni i należą do podstawowego asortymentu jednorocznych roślin kwietnikowych. Trzeba je sadzić na kwietniku większymi grupami, gdyż pozwala to na spotęgowanie czerwieni kwiatów i pokazanie na ich tle innych, jasno kwitnących roślin. Również liście i pędy szarłatów są najczęściej czerwono nabiegnięte, co zwiększa jeszcze dekoracyjność tych roślin. Ze względu na oryginalne kształty kwiatostanów i dużą ich trwałość po ścięciu szarłaty pięknie wyglądają w bukietach zarówno świeżych, jak i zimowych, gdyż można je również zasuszać. Niższe i karłowe odmiany szarłatu wiechowatego znajdują też zastosowanie jako rośliny obwódkowe.

Szarłaty należy wysiewać bezpośrednio do gruntu pod koniec kwietnia lub z początkiem maja, a po wzejściu roślin przerwać je, pozostawiając odstępy 30-40 cm. Nasiona są kuliste, dosyć drobne, szarłatu zwisłego różowe i błyszczące, a szarłatu wiechowatego też błyszczące, ale czarne; w 1 g jest ich około 1500.

Szarłat zwisły – amaranthus caudatus