Wyczyniec łąkowy

Wyczyniec łąkowy to gatunek wieloletniej rośliny, należącej do rodziny wiechlinowatych. Występujący pospolicie na obszarze Azji i Europy w tym na całym niżu Polskim.

Występuje na różnych glebach, tak mineralnych jak i organicznych, w warunkach wilgotnych i umiarkowanie wilgotnych. W górach występuje po regiel dolny. Hemikryptofit. Kwitnie od maja do lipca. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Molinio-Arrhenatheretea, All. Alopectrion pratensis, Ass. Alopecturetum pratensis.

Pokrój

Roślina o wysokości dochadzącej do ponad 100 cm, rozłogowo-luźnokępowa, wykształca silnie ulistnione pędy wegetatywne i kwiatowe. Trawa wieloletnia, rozwija się wczesną wiosną.

Kwiatostan

Wiecha kłosokształtna (kłos pozorny wiechowaty) o długości do 10 cm, miękka, gęsta, wielostronna. Kłoski owalne, na krótkich szypułkach z wyrastającą długą ostką, jednokwiatowe, podczas kwitnienia widoczne fioletowe pylniki.

Łodyga

Silnie ulistniona, źdźbła proste.

Liście

Równowąsko-lancetowate, o szerokości 6-10 mm szorstkie z wierzchu, wyraźnie unerwione, ciemnozielone. Pochwa liściowa otwarta, wewnątrz niej krótki języczek.

Nasiona

Oplewiony ziarniak o długości do 6 mm i szerokości do 2 mm. Plewy pokryte włoskami, zrośnięte do połowy długości kłoska, pod nimi znajduje się plewka dolna z której wyrasta długa ostka.

Zastosowanie

Wyczyniec łąkowy to trawa o dobrej wartości pastewnej, stosowana głównie na umiarkowanie wilgotne łąki okresowo zalewne. Jest wytrzymały na surowe warunki klimatyczne, ale ma duże wymagania glebowe. Znajduje się w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej.