Inna nazwa: ślaz leśny

Ślaz dziki jest  gatunkiem rośliny należącym do rodziny ślazowatych (Malvaceae). W gwarach ludowych ślaz dziki nazywany jest: ślazik, ślazówka, malwa dzika, guziczkowe ziele, ślaz zajęczy, kędzierzawiec. Jest szeroko rozprzestrzeniony. Rodzime obszary jego występowania to Europa, duża część Azji, Afryka Północna. Rozprzestrzenił się także na Azorach i gdzieniegdzie poza obszarem swojego rodzimego występowania. W Polsce występuje pospolicie na całym niżu i w niższych partiach gór. W wielu krajach jest uprawiany.

Roślina dwuletnia lub bylina, hemikryptofit. Kwitnie od końca czerwca do późnego października. Kwiaty zapylane przez owady. Roślina miododajna.

Siedlisko: przydroża, przychacia, zręby,przydroża, skraje lasów, w ogrodach jest chwastem. Roślina ruderalna. Jest rośliną wskaźnikową piaszczystych gleb. Lubi gleby średnie i lżejsze nie kwaśne, nie znosi gleb mokrych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla SAll. Artemisienea.

Jest uprawiany zwykle jako roślina dwuletnia, czasami bylina. Strefy mrozoodporności 5-10. Najlepiej rośnie na słonecznym stanowisku i na przepuszczalnym, niezbyt żyznym podłożu. Rozmnaża się przez nasiona lub sadzonki, zwykle w ogrodzie rozsiewa się sam. Po pierwszym kwitnieniu należy go nieco przyciąć.

Łodyga

Szorstko owłosiona, pokładająca lub wzniesiona, u dołu drewniejąca, w górze odstająco gałęzista, o długości od 30 do 120 cm.

Kwiaty

Na nierównych szypułkach, duże, o śr. do 6 cm, wyrastają w pachwinach liści górnych od 2 do 6 kwiatów. Korona 3-4-krotnie dłuższa od kielicha, pięcopłatkowa. Płatki głęboko wycięte, purpurowo-fioletowe lub czarnofioletowe o długości od 1,5 do 3 cm, z widocznymi na powierzchni płatków trzema ciemniejszymi prążkami. Słupek wielokrotny z licznymi szyjkami. Kwitnie od maja do października.

Liście

W nasadzie sercowate, okrągławe, ogonkowe, 5-7 dłoniastoklapowane, z płytko karbowanymi lub piłkowanymi brzegami.

Owoc

Rozłupnia składająca się od 9 do 11 jednonasiennych rozłupek o zaokrąglonych brzegach.

Zastosowanie

Dawniej spożywany był jako jarzyna. Z młodych liści i pędów ślazu sporządzano zupę ziołową, sałatkę i dodatki. Z suszonych liści robiono herbatę. Kwiaty dodawano do surówek.

Roślina ozdobna

Ślaz dziki jest uprawiany jako roślina ozdobna. Nadaje się na rabaty kwiatowe w ogródkach, szczególnie naturalistycznych. Uprawiane kultywary mają kwiaty o barwie od białej przez niebieską do ciemnopurpurowej.

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski: kwiat (Flos Malvae silvestris) i liść (Folium Malvae). Kwiat zawiera znaczne ilościśluzu, kwasów organicznych i niewielkie ilości olejku eterycznego. Liście zawierają: śluzy, garbniki, fitosterole, cukry, kwasy organiczne, pektyny, witaminę C, witaminę B-kompleks, karetonoidy i dużą ilość soli mineralnych. Kwiat i liście ślazu stosowane są w lecznictwie przy nieżytach górnych dróg oddechowych, zwykle w mieszankach z innymi ziołami, nieżytach żołądka i jelit oraz dróg moczowych. Zewnętrznie w postaci okładów na rany, wrzody, egzemy itp., do płukania jamy ustnej i gardła, do irygacji przy upławach i nadżerkach oraz do kąpieli w schorzeniach skórnych.

Zbiór i suszenie: zbioru surowca dokonuje w dni pogodne i po obeschnięciu rosy. Liście zbiera się w pełni rozwinięte, bez ogonków, zdrowe. Kwiaty zrywa się z kielichem lecz bez szypułek. Kwiaty i liście suszy się w suszarniach naturalnych albo ogrzewanych w temperaturze do 35 °C, po rozłożeniu cienką warstwą.

Działanie: ułatwiające wypróżnianie, przeciwkrwotoczne, przeciwwrzodowe , osłaniające przewód pokarmowy, przeciwzapalnie i dezynfekujące skórę i błony śluzowe, posiada właściwości absorpcyjne. Stosuje się wewnętrznie lub zewnętrznie w postaci maceratów, naparów, odwarów przy zaparciach,biegunkach, chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, zaburzeniach trawienia, przeziębieniach, stanach zapalnych układu rozrodczego, oczu, gardła.