Wiąz górski

Inne nazwy: brzost, wiąz szorstki.

Jest to gatunek drzewa należący do rodziny wiązowatych (Ulmaceae). Jest gatunkiem pospolitym w całej Polsce. Występuje także na Bałkanach, Krymie, Kaukazie i w Azji Mniejszej.

Wiąz górski najczęściej występuje na wyżynach i górach, nawet do wysokości 1200 m n.p.m.; ponadto na cienistych stokach i w wąwozach, rzadziej na nizinach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Tilio platyphylli-Acerion pseudoplatani. Gatunek ten jest rośliną żywicielską (podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju wiąz) gąsienic motyla ogończyka wiązowca.

Dawniej pospolity wiąz górski staje się coraz rzadszy i jest poważnie zagrożony. Przyczyną jest infekcja grzybowa przenoszona przez owada ogłodka wiązowca. Grzyb ten atakuje wiązki naczyniowe w drewnie wywołując chorobę zwaną holenderską chorobą wiązu, która powoduje w krótkim czasie obumarcie drzewa. Choroba ta atakuje wszystkie gatunki wiązów i nie można jej zwalczyć chemicznie.

Pokrój

Jest imponującym drzewem o wysokiej koronie, zrzucającym liście na zimę, jego wysokość dochodzi nawet do 40 m.

Kwiaty

Niepozorne. Ciekawostką jest to, że wiąz kwitnie na długo przed rozwojem liści i już w drugiej połowie marca sprawia wrażenie ulistnionego drzewa.

Drewno

Ciężkie, twarde, odporne na gnicie, jasnobrunatnej barwy.

Liście

Ułożone skrętolegle, na krótkich ogonkach, u nasady asymetryczne, z wierzchu szorstkie, zakończone trzema szpicami. Charakterystyczna, asymetryczna podstawa blaszki.

Owoce

Małe orzeszki, dojrzewające na początku czerwca, otoczone błonkowatymi skrzydełkami.

Zastosowanie

Drewno wiązów jest powszechnie używane w meblarstwie. Jest to drewno ciężkie i twarde, o jasnożółtej bieli i brunatnej twardzieli. Ma wyraźne, pofalowane słoje i jest odporne na gnicie.

Jako drzewo ozdobne często sadzony w parkach i ogrodach. Oprócz typowej formy uprawiane są odmiany ozdobne (kultywary).