Archiwum kategorii: Rośliny obwódkowe

Kostrzewa popielata

Dodaj komentarz

Inna nazwa: kostrzewa sina

Kostrzewa popielata jest gatunkiem trawy z rodziny wiechlinowatych.

W stanie naturalnym występuje na terenie południowej Europy.

Kostrzewa potrzebuje gleb lekkich, przepuszczalnych, piaszczystych i próchnicznych.

Roślina ta preferuje stanowiska nasłonecznione, ciepłe, suche i osłonięte od wiatru.

Na glebach żyznych i wilgotnych kostrzewa popielata żyje znacznie krócej.

Pokrój

Zwarte kępy wysokości około 25 cm, w zarysie kuliste, lekko spłaszczone.

Liście

Liście tej rośliny są proste i sinoniebieskie.

Kwiaty

Kwiaty kostrzewy popielatej są zebrane w liczne, drobne kwiatostany (luźne wiechy) o długości do 20 cm.

Kwitnie od maja do czerwca.

Zastosowanie

Roślina ozdobna

Kostrzewa popielata jest sadzona na rabatach oraz w ogrodach skalnych jako roślina obwódkowa lub okrywowa.

Kostrzewa popielata

Fiołek labradorski

Dodaj komentarz

Fiołek labradorski jest gatunkiem rośliny z rodziny fiołkowatych. Pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie występuje od Florydy aż po daleką północ, rośnie również na Grenlandii. Jest uprawiany w wielu krajach jako roślina ozdobna.

Bylina, hemikryptofit. Pokrywa się kwiatami od kwietnia do czerwca. Kwiaty zapylane są przez owady, nasiona zawierają elajosom i rozsiewane są głównie przez mrówki. W uprawie ogrodowej jest jednak rośliną krótkowieczną i należy go co jakiś czas odnawiać.

Pokrój

Tworzy niskie kępy o wysokości do 7 cm. Pod ziemią posiada częściowo zdrewniałe kłącze otoczone zeschłymi przylistkami.

Kwiaty

Nieduże o fioletowej barwie, u kultywarów mogą być w różnych odcieniach niebieskiego koloru, a np. `Purpurea` ma kwiaty różowe. Dolny płatek zakończony jest krótką, 3-mm długości ostrogą o barwie od białej do różowej.

Liście

Odziomkowe oraz łodygowe. Wszystkie są sercowate lub okrągłe i lekko piłkowane, na górnej stronie lekko owłosione krótkimi, sztywnymi włoskam. Zarówno liście, jak i ich ogonki i łodyga są zwykle fioletowo nabiegłe.

Owoc

Torebka zawierająca liczne, czarne i lśniące nasiona.

Zastosowanie

Roślina ozdobna

Fiołek labradorski nadaje się na rabaty i otoczki rabat. Dobrze komponuje się z roślinami skalnymi i bylinami o srebrzystych liściach. Preferuje stanowiska zacienione. Nie ma wymagań co do gleby, dobrze rośnie zarówno na lekkich, przepuszczalnych i suchych glebach jak i na glebach podmokłych. Rozrasta się poprzez kłącza i jest rośliną dość ekspansywną. Podobnie, jak i inne fiołki rozmnaża się go przez nasiona, które dość dobrze zachowują cechy rośliny rodzicielskiej.

Fiołek labradorski

Dąbrówka rozłogowa

Dodaj komentarz

Dąbrówka rozłogowa jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny jasnotowatych. Występuje w stanie dzikim na terenie północnej Afryki, Azji i Europy, w tym całej Polski. Jest u nas rośliną pospolitą.

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od maja do sierpnia. Nasiona roznoszone są przez mrówki (myrmekochoria). Roślina miododajna, duży, złocistego koloru miodnik znajduje się przy nasadzie zalążni. Preferuje stanowiska słoneczne i półcieniste, chociaż dość dobrze radzi sobie w cieniu. Rośnie w lasach liściastych, na glebach świeżych, zasobnych w próchnicę i składniki mineralne. W górach występuje po regiel górny. Odporna na niską temperaturę.

Dąbrówka rozłogowa rozmnaża się jesienią, przez podział kęp. Jest w pełni mrozoodporna (strefy mrozoodporności 3-10). Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Rośnie szybko. Jest jednak bardzo ekspansywna ? tworząc rozłogi wkrótce może zagłuszyć inne rośliny. Aby do tego nie dopuścić należy systematycznie usuwać te rozłogi i nadmiar ciągle pojawiających się nowych kęp rośliny.

Odmiany:

Alba – odmiana o białych kwiatach;
Braunherz – liście eliptyczne o brązowo-purpurowej barwie;
Cameleon – odmiana o ciemnozielonych liściach z czerwonymi i żółtymi przebarwieniami;
Tricolor – odmiana o liściach brązowo-purpurowych z żółtymi przebarwieniami;
Atropurpurea – odmiana dąbrówki rozłogowej częściowo zimozielona, o purpurowych liściach i wydłużonych, niebieskich kwiatostanach;
Burgundy Glow – odmiana o liściach biało-purpurowych;
Multicolor – wysokość 10?15 cm, kwiaty ciemnoniebieskie, liście z przebarwieniami;
Variegata – wysokość 5?10 cm, kwiaty niebieskie.

Pokrój

Tworzy kępy. Ma płożące, zakorzeniające się nadziemne rozłogi, o długości do 30 cm.

Łodyga

Prosto wzniesiona, pojedyncza, zależnie od odmiany osiąga 10?20 cm wysokości. W dolnej części naga, w środkowej i górnej owłosiona, przeważnie na dwóch przeciwległych bokach. Jest czworokanciasta, zielona do czerwonawej.

Kwiaty

Zebrane w groniasty kwiatostan na szczycie łodygi, ułożone w 4?12 kwiatowe pozorne okółki. Kwiaty wyrastają z przysadek w kształcie liści, mają krótkie szypułki, dzwonkowaty i szorstko owłosiony kielich. Korona niebieskofioletowa, sporadycznie różowa lub biała, z górną wargą krótszą, dolną większą, trójklapową, zwisającą. W środku kwiatu 2 dwusilne pręciki i pojedynczy słupek z czterokomorową zalążnią i dwudzielnym znamieniem.

Liście

Zebrane w rozetę. Odwrotnie jajowate, trwałe, ogonkowe, całobrzegie lub płytko karbowane. Liście łodygowe naprzeciwległe, krótkoogonkowe. Ciemnozielone, do czerwonopurpurowych u odmian ogrodowych.

Owoce

Jajowate, pomarszczone rozłupki.

Korzeń

Krótki korzeń główny, rozgałęzione korzenie boczne.

Zastosowanie

Dąbrówka rozłogowa jest proponowana jako jedna z roślin stanowiących florę tzw. „zielonego dachu”.

Roślina lecznicza

Dawniej uznawana była za roślinę leczniczą, obecnie pod tym względem została zapomniana.

Roślina ozdobna

Nadaje się na skalniaki i jako roślina okrywowa. Dzięki swoim czerwonopurpurowym liściom ładnie komponuje się z innymi roślinami.

Roślina okrywowa

Dąbrówka rozłogowa porasta zacienione, trudno dostępne miejsca, także skarpy, przez co chroni glebę przed osuwaniem i erozją.

Dąbrówka rozłogowa

Niezapominajka błotna

Dodaj komentarz

Niezapominajka błotna jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny ogórecznikowatych. Występuje w stanie dzikim w całej Europie oraz na części obszaru Azji (Syberia, Mongolia, Kaukaz). W Polsce roślina dość pospolita.

Siedliskiem niezapominajki są bagna, mokre łąki, brzegi cieków. Hemikryptofit. Na glebach bogatych w azot, ilastych lub mulistych. W Tatrach dochodzi aż dopiętra kosówki. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Calthion. Kwitnie od maja do września, jest owadopylna lub samopylna.

Tworzy mieszańce z niezapominajką darniową i niezapominajką leśną.

Gatunek zmienny morfologicznie, występuje u nas w kilku podgatunkach.

Łodyga

Przeważnie kanciasta, owłosiona (włoski zwrócone do góry), płożąca się i zakorzeniająca lub wzniesiona. Pod ziemią występuje cienkie, pełzające kłącze.

Kwiaty

Zebrane na szczycie łodygi w sierpik, który stopniowo wyprostowuje się w czasie wzrostu. W rezultacie świeżo rozwinięte kwiaty znajdują się na jego szczycie. Kwiaty jasnoniebieskie, rzadko białe z płasko rozpostartymi łatkami korony. Kielich złożony z 5 zrośniętych w krótką rurkę (wciętych najwyżej do 1/3) działek. Jest pokryty przylegającymi włoskami. W gardzieli korony występują gwiazdkowate osklepki. W środku korony 5 pręcików o nitkach zrośniętych z rurką korony i 1 słupek z poczwórną zalążnią. Zdarzają się osobniki o kwiatach wyłącznie żeńskich, są one dużo mniejsze od typowych.

Liście

Owłosione, do 10 cm długie i do 2 cm szerokie, bezogonkowe. Lancetowate lub podługowatojajowate. Dolne liście ogonkowe, górne siedzące.

Owoc

Czterodzielna rozłupnia. Rozpada się na 4 gładkie orzeszki.

Zastosowanie

Roślina ozdobna

Niezapominajka błotna jest uprawiana jako roślina ozdobna. Nadaje się na rabaty, szczególnie na obwódki rabat, może być także uprawiana w pojemnikach (strefy mrozoodporności 5-10). Najlepiej rośnie na półcienistym stanowisku, próchnicznej i stale wilgotnej glebie. Rozmnaża się przez nasiona wysiewane latem lub jesienią.

Niezapominajka błotna

Aster chiński

Dodaj komentarz

Aster chiński jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny astrowatych. Nazwa polska jest myląca, bowiem w istocie gatunek ten nie jest obecnie zaliczany przez botaników do rodzaju aster (Aster), lecz do innego rodzaju ? Callistephus. Nazwa aster chiński, pochodząca od łacińskiej nazwy Aster chinensis, nadanej temu gatunkowi przez Karola Linneusza, tak się jednak utrwaliła, że funkcjonuje do dzisiaj. Wprowadzona została nowa nazwa tego gatunku ? gwiazdosz chiński, ale nie zyskała jak dotąd popularności. Roślina pochodzi z Chin i Japonii, w Polsce jest uprawiana jako jednoroczna roślina ozdobna.

Roślina lubi słoneczne miejsca, żyzną i próchniczną glebę. Musi ona być stale wilgotna, ale nie może jednak być zbyt mokra, gdyż wówczas astry stają się podatne na groźną chorobę ? fuzariozę. Z kolei na zbyt suchych glebach odmiany o kwiatach pełnych stają się nieładne ? wnętrze koszyczka jest ?puste?, zamiast kwiatów języczkowych ma kwiaty rurkowe.

Uprawia się z nasion, które wysiewa się w inspekcie pod koniec marca. Optymalna temperatura podczas kiełkowania to 12-14° C. Po wzejściu siewki się pikuje, a na stałe miejsca wysadza na początku maja. Dla odmian wysokich najlepszy jest rozstaw 30 × 35 cm, a dla karłowatych 20 × 25 cm. Dobrze już ukorzenione rośliny należy co 2 tygodnie nawozić rozcieńczonym nawozem wieloskładnikowym. W razie suszy niezbędne jest podlewanie.

Łodyga

Wzniesiona, gęsto ulistniona, słabo rozgałęziająca się. Typowa forma w swoim naturalnym siedlisku osiąga wysokość 70-90 cm. Odmiany uprawne (kultywary) są zwykle niższe.

Kwiaty

Zebrane w duże kwiatostany ? koszyczki, przeważnie pojedynczo wyrastające na szczytach pędów. W uprawie występują zwykle kultywary o pełnych kwiatach w całej niemal gamie barw ? od białej poprzez różową, czerwoną, niebieską do fioletowej. W zależności od odmiany mogą składać się z kwiatów języczkowych i rurkowych, lub tylko z kwiatów języczkowych. Kwiaty rurkowe mają żółtą barwę. Kwitnie długo ? od połowy lipca do pierwszych przymrozków.

Liście

Jajowate, grubo ząbkowane lub wcinane.

Owoce

Podłużne, beżowego koloru niełupki.

Aster chiński

Ubiorek wiecznie zielony

Dodaj komentarz

Ubiorek wiecznie zielony jest gatunkiem rośliny z rodziny kapustowatych. Pochodzi z Afryki Północnej (Algieria, Maroko), Europy Południowej i Zachodniej Azji (Syria, Turcja).

Roślina ta ma niewielkie wymagania co do gleby. Stanowisko powinno być słoneczne lub półcieniste. Uprawiany w glebie jest w Polsce całkowicie mrozoodporny (strefy mrozoodporności 4-10). Ubiorek wiecznie zielony uprawiany na balkonie natomiast musi być na okres zimy zabezpieczony z wszystkich stron (łącznie z donicą) przed przemarznięciem.

Rozmnaża się go z nasion, przez podział bryły korzeniowej lub z sadzonek (odmiany o kolorowych kwiatach tylko przez 2 ostatnie sposoby). Sadzonki sporządzać na wiosnę, bryłę korzeniową rozdzielać jesienią. Przez lato zasilać co 3-4 tygodnie rozcieńczonymi nawozami. Jeżeli po przekwitnieniu usunie się kwiatostany, wówczas może na jesieni zakwitnąć ponownie, choć dużo słabiej. Gdy nadmiernie zagęści się, należy go przerzedzić i rozsadzić, przy okazji wymieniając ziemię.

Pokrój

Bylina, wiecznie zielona krzewinka o rozgałęzionych, pokładających się i nieco zwisających pędach. Wysokość około 30 cm.

Kwiaty

Promieniste, zebrane w baldachogrona. Typowa forma ma kwiaty białe, istnieją jednak kultywary o kwiatach w różnych odcieniach różowego i różowo-fioletowego koloru.

Liście

Wydłużone, drobne, skórzaste, ciemnozielone.

Zastosowanie

Roślina ozdobna

Ubiorek wiecznie zielony jest rośliną ozdobną nadającą się na rabaty i balkony. Jest jedną z 5 podstawowych ogrodowych bylin wiosennych (pozostałe to smagliczka skalna, floks szydlasty, gęsiówka kaukaska i żagwin ogrodowy). Jest łatwy w uprawie. Kwitnie bardzo obficie przez cały maj.

Ubiorek wiecznie zielony