Inna nazwa: jaskier lodownikowy

Jaskier lodnikowy to gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych. Gatunek arktyczny. Rośnie dziko w tundrach Azji (w Magadanie), północnej i wschodniej Europy (na wyspach archipelagu Svalbard, Jan Mayen i w Murmańsku) oraz w północnej Ameryce (Grenlandia i Alaska), a także w w Alpach i Tatrach. W Polsce występuje wyłącznie w Tatrach i jest rośliną rzadką.

Bylina. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie w szczelinach skalnych, często na pionowych niemal ścianach, na półkach skalnych, w murawie, na piargach, na osypiskach kamieni.

Typowa roślina górska. W Polsce pospolita w Tatrach Wysokich. Występuje od piętra kosówki do piętra turniowego, ale głównie w dwóch najwyższych piętrach roślinności, wyłącznie na granitowym podłożu (roślina kwasolubna). Gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Androsacetalia alpinae.

Roślina trująca: jak wszystkie jaskry zawiera trującą ranunkulinę.

Pokrój

Długość 5-15 cm.

Kwiaty

Na jednej łodydze tylko 1-3 dużych w stosunku do wielkości rośliny kwiatów o silnie owłosionym z zewnątrz kielichu. Kwiaty mają białe lub białoróżowe z zewnątrz płatki korony. Liczne słupki i pręciki.

Łodyga

Dość gruba, soczysta, wzniesiona lub pokładająca się, naga.

Liście

Żywozielone, błyszczące. Są dłoniasto 3-sieczne, składające się z 3-wrębnych lub 3-dzielnych liści, przy czym wręby mają lancetowaty, tępawy kształt. Liście odziomkowe grube, 3-5-sieczne, liście łodygowe górne siedzące o wąskolancetowatych odcinkach.

Owoc

Niełupki.

Korzeń

Drobne, ale mocne i rozgałęzione korzenie, którymi umacnia ruchome piargi.

Jaskier lodnikowy