Ciemiężyk białokwiatowy to gatunek rośliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Występuje w Europie Południowej, Środkowej i Wschodniej, w Afryce Północnej (Algieria, Maroko), w Turcji i na Kaukazie. W Polsce jest dość pospolity na niżu i w niższych położeniach górskich.

Bylina, hemikryptofit. Siedlisko: suche lasy sosnowe, wzgórza, skały. Występuje przeważnie na glebach piaszczystych i kamienistych.

Ciemiężyk to roślina trująca.

Łodyga

Prosta, wzniesiona, słabo się rozgałęziająca się, o wysokości do 60 cm.

Kwiaty

Niewielkie, białe, skupione w podbaldachy, pojawiają się na szczytach łodyg oraz w kątach górnych liści. Mają 5-dzielny kielich, lejkowato-kółkową koronę o zielonawej nasadzie i tępych łatkach. Wewnątrz korony 5 niewielkich osklepek. Kwitnie od maja do lipca.

Liście

O różnym kształcie, od jajowatych (dolnych) przez jajowatolancetowate (środkowe) do lancetowatych (górne). Są krótkoogonkowe, zaostrzone, za młodu owłosione na spodniej stronie.

Owoc

Nagie i ostre mieszki o długości do 4 cm.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowiec: kłącze i korzenie (Radix Vincetoxici). Zawierają m.in.: glikozyd winetoksynę (asklepiadyna), olejek eteryczny, saponiny, śluz, cukry.

Działanie i zastosowanie: napotne, moczopędne, przeczyszczające i ogólnie tonizujące. Ciemiężyk jest rośliną o silnie trującym działaniu, dlatego pod żadnym pozorem nie wolno leczyć się nim bez zgody lekarza. Najpopularniejszą postacią leku jest odwar z kłącza (1 łyżeczkę rozdrobnionego suszu zalać 1 szklanką wody i gotować pod przykryciem przez 3 ? 5 minut od zawrzenia, przecedzić i pić w razie potrzeby 2 ? 3 razy dziennie po 1/4 szklanki).