Inne nazwy: ciemierzyca zielona, strzemieszyca
Ciemiężyca zielona jest gatunkiem rośliny z rodziny melantkowatych.
Jest to roślina trująca (substancja czynna: weratryna). Bydło i owce instynktownie nie jedzą ciemiężycy.
Występuje w miejscach wilgotnych na całej półkuli północnej.
Roślina ta preferuje widne lasy, źródliska oraz brzegi potoków.
W Polsce rośnie głównie w górach, w Sudetach i Karpatach (zwłaszcza w Tatrach i na Babiej Górze).
Na wyżynach i niżu jest spotykana znacznie rzadziej.
Ciemiężyca zielona rośnie na halach górskich, w ziołoroślach, na piargach, w wolnych miejscach wśród kosówki, zawsze jednak w miejscach wystarczająco wilgotnych.
W niższych położeniach zwykle w pobliżu cieków wodnych.
Jest stosunkowo pospolita w wyższych położeniach Sudetów i Karpat.
W Tatrach występuje do wysokości 2300 m n.p.m. (zarówno na podłożu granitowym jak i wapiennym).
W Polsce gatunek objęty ścisłą ochroną.
Zagrożeniem jest zbiór rośliny dla potrzeb przemysłu farmaceutycznego, zagrozone są głównie stanowiska na niżu.
Ciemiężyca zielona to bylina.
Kwitnie od początku lipca (z reguły kwitną tylko niektóre osobniki, duża ich ilość pozostaje płona przez cały rok).
Nasiona są rozsiewane przez wiatr.
Łodyga
Gruba i nierozgałęziona. Roślina okazała, może dochodzić do 150 cm wysokości, choć w miejscach zacienionych i lesie nie przekracza często 20?30 cm.
Kwiaty
Kwiaty tej rośliny są obupłciowe (trafiają się jednak kwiaty męskie), żółtozielone, zebrane na szczycie łodygi w wiechę. Okwiat składa się z 6 działek nie zróżnicowanych na koronę i kielich. Pręciki w liczbie 6, z dużymi żółtymi, nerkowatego kształtu pylnikami, słupek trójszyjkowy. Szypułki kwiatów krótsze od przysadek.
Liście
Ulistnienie jest skrętoległe. Duże, eliptyczne, podobne do liści goryczki kropkowanej, pofałdowane wzdłużnie, o wyraźnym podłużnym unerwieniu. Z górnej strony liście są nagie, na spodniej stronie kędzierzawo owłosione krótkimi włoskami.
Owoc
Duża, trójdzielna torebka z dość dużymi nasionami opatrzonymi skrzydełkiem.
Ciemiężyca zielona
